Twórczość, saviolka

Bóg dobry pasterz prowadzi na zielone łąki

- synu oto brzeg twój rzeka twoja i wszystko czego pragniesz

stajemy twarzą w twarz ja niegodny oślepiony promieniami słońca

pokazuje palcem świat nierealny byt w którym przedzieram się

od jutra aż po dzień następny do upadku chociaż droga krótka

wyznaczmy sobie miejsce cel aż w końcu dopadnie nas jesień

kasztany zaczną spadać jeden za drugim

z odległych krajów zapamiętasz szczegół nic nie będzie idealne

Bóg bierze do ręki kulę świata rzuca mną i tobą

na próbę kiedy otwierasz oczy jestem starcem ze starej fotografii

ta para naprzeciwko umiera zgodnie z zasadami
ramię przy ramieniu

jutro zapali się świeczkę pograbi liście
pod pretekstem szybkiego powrotu do domu
ktoś to odtworzy i zapamięta

powiedzmy sobie szczerze: czy tak wygląda miłość
tam i z powrotem albo nieco niżej
w poczuciu spełnienia odkręcamy się z życia
i za cholerę nie weźmiesz tyle ile mógłbyś udźwignąć

to dobrze
bo co poza pojedynczymi butami w przedpokoju
po nas zostanie

niemożliwe jest szeptanie o miłości
moje wiersze krążą po ziemiach nieodkrytego świata

tam stoi dom na wysokim wzgórzu
obrośnięty pięciolistną koniczyną marzeń

nie przychodzisz
chyba tak wygląda rezygnacja
kiedy telefon milczy wiem że to ty
rozpoznaję siebie w ukrytych za mgłą wspomnieniach

powtarzam to codziennie
takie są kobiety
takie są kobiety

stworzyłem ciebie w pośpiechu pisząc wiersz
otuliłem kryształkiem śmiechu

promieniem słońca
kształtowałem przyszłość

kiedyś ktoś powiedział
jesteś pięknym chłopcem
bo wyglądasz lepiej niż wczoraj

obok jacyś znani ludzie tworzą poematy
o miłości
zapijanej gorzkim smakiem marzeń
budują klimaty
bo gdzieś usłyszeli że klimakterium wygładza zmarszczki
są jakby szczęśliwi-zawsze byli

może jutro coś się skończy
bo w sumie niewiele było
więcej zamierzeń i niewypowiedzianych słów

wiesz
jestem pięknym i młodym chłopcem
mam pragnienia i tak mało czasu
ale najczęściej tak po ludzku
mam stracha

poczuć się jak motyl w objęciach powietrza
unieś w obłoki szczęścia
po prostu zapomnieć że to tylko życie

kwitniemy
niczym gwiazdy na bezludnym niebie

wiesz
znowu ten księżyc widział nas razem
powiedział że to na zawsze

on nigdy się nie myli

obsypujesz mnie kwiatami słów
ja po raz kolejny gładzę pocałunkiem
kontury ust
powietrze zastyga w bezruchu Twoich dłoni

uśmiechasz się
tak jakby cisza miała jakieś znaczenie

może nauczysz mnie zrozumienia chwili
wtedy wszystko wydawało się tak długie
jak niekończąca się nieobecność dłoni

późno już
zima zbiera ślady wczoraj

kwitniemy
niczym gwiazdy na bezludnym niebie

wiesz
znowu ten księżyc widział nas razem
powiedział że to na zawsze

on nigdy się nie myli

spójrz drzewa wtulają w nas swoje pąki
krople deszczu subtelnie gładzą kontury ciał
pocałunki niczym statki na wezbranym morzu
płyną po rozpalonych czerwienią ustach

pamiętam słowa wypisane drżącą dłonią
taka potrzebna odległość myśli
bezpieczeństwo zachowania się
kiedy strach wstrzymywał oddech

takie niezauważalne detale
powykrzywiane drzewa które wiar kieruje ku sobie
przeznaczenie

-w koronie spacerować po świecie
książę i jego małe błyskotki w głowie