Twórczość, Satyratorka

Sama siebie dobiłaś,
Sama sobie nóż wsadziłaś.
Głęboko w sercu nim grzebałaś,
Wszystkich wokół wyzabijałaś.
Ze swoją głupotą i bezdusznością,
Myślałaś że postępujesz ze słusznością.
Lecz Ty i cały świat się mylił,
Twój nóż go nie chybił.
On chciał poskromić twoją złość,
A Ty zabiłaś jego miłość.
Teraz nic już między wami nie ma,
Uczucie całe poszło do nieba.
Będziesz płakać za tym co miałaś,
I za to że naprawić się to bałaś!

nie istniejesz rzeczą
chcesz jedno
bierzesz drugie
widzisz że oczy patrzą
temu taki jesteś
kiedy siedzisz sam
skulony w pokoju
cicho łkasz
by nikt się nie przebudził
oprócz
twego prawdziwego ja

robimy sobie na złość
nie pewni swych emocji
schodzimy na dno
swoich własnych lęków

nie wiedząc co siedzi w naszych sercach
co zagryza nasze umysły
dręczeni obawami
nie przetrwamy

zabijając wszystko
razem
kopiąc swój własny grób
będziemy leżeć w nim wspólnie
na wieki wieków

Wylej uczucia i nie przyznawaj, że to Ty zrobiłeś tą plamę na moim ubraniu, choć widziałam to na własne oczy.

kiedyś byłam bardziej wrażliwa,
każdy szelest zwracał uwagę,
a teraz
głośny hałas, brzęczenie,
a ja głucha siedzę,
patrzę
i myślę, że zobaczę.

nie mogę zasnąć
oczy czerwone
usta zamknięte
myślę? co z jutrem?
nadal będziesz chciał zacinać się na moich cierniach?
nadal będziesz chciał się nakłuwać na moje kolce?
będziesz pragnął tej brudniej czerwieni?

chce dotknąć nieba
więc rosnę szybko
byle gdzie
staje się chwastem
nie chce tego
ty też nie
lecz wciąż go nie wyrywasz
podziwiasz
zastajesz rozerwany na strzępy
korzeniami przeżyć
a uśmiech nie schodzi z twej twarzy
niczym morderca
swym samobójstwem zabijasz mnie

budzę się
z krzykiem na ustach
ze strachem w oczach
mówisz
to tylko zły sen
kładę się znów
obok ciebie
nie mogę zasnąć
oczy czerwone
usta zamknięte