Twórczość, Sara B.

A Bóg bawił się słońcem, pośród innych bogów, jak bawią się dzieci,
rzucając w górę dojrzałą pomarańczą.

Niedostatek światła
uczynił nas wątpiącymi
ciemne chmury płyną
tam gdzie w talkowych fotelach
zasiadali święci

W zielonych łodziach kobiety
czekają na niebieski odpływ
by popłynąć za arką
przywiązują do skrzydeł ptaków
modlitewne wstażkinn
nie mogą zgubić się
w powrotnej drodze

W ten czas
ptaki powrócą do Edenu
Bóg uraduje się że nie utraciły
nic z niewinności i piękna
i kwiaty powrócą
skąd pochodzą
i gdzie je stworzono
bo nie masz nigdzie w światach
ani ptaków
ani też kwiatów
tylko w raju

Idziesz przez moje źrenice
w swoim tabakowym płaszczu
od tylu lat niestrudzenie
nie mam pewności
czy pochodzę z twojego żebra

jednak oswajam deszcze
przymykam powieki
które ci dają schronienie

Jestem teraz jesienna
Mahoniowa
Trochę winna
Senna
Wierszy nie piszę
Uwodzi mnie
A to wiatr a to cisza
Śnię czasem
Że wehikuł
Ma już skrzydła
Wystarczające

Kot opanował skalę swego wzrostu niemal do perfekcji
termometr decyduje jednak ostatecznie
mieści się on ledwie w drzwiach zależnie od ruchu rtęci
lub chowa się pod poduszką i udaje bezcenny talizman
ma futro w kolorze zależnym od kąta padania
światła jest mniej w pokoju innym razem więcej
wyrażnie nie przepada za kłębkiem
szafiru o świcie mamy tylko na lekarstwo
idziemy powoli razem przez białą gorączkę
bez żadnego zdziwienia bierze mnie za rękę

Próżno stać
w chłodnym oknie
widzieć jak ulica
moknie
stoi w deszczu
kobieta z białym parasolem
zapala latarń żyrandole
zatańczyłaby lecz ćma
gatunek cienia
niweczy obraz
upada

słońce nadejdzie jutro
dla ćmy to bardzo póżno
a nawet bez znaczenia

*

No use standing in the cool window
Watching the street
Get wet
Standing in the rain
Is a woman with a white umbrella
Lighting up streetlight chandeliers
Would have liked to dance but a moth
A species of shade
Spoils the whole picture
And falls

The sun will come tomorrow
Quite late for the moth
Or... no matter whatsoever

Dla radiowego teatru absurdu (76 min.)

- Otwarte! Proszę wejść.

- Dzień dobry, Lauro! Zmokła Pani. Proszę dać płaszcz i parasol. Widać pada mocno.
- Nawet leje.
- Pogoda uciążliwa dziś. Dobrze usłyszałem pani imię? Laura?
- Laura Breston. Znajomi zwracają się do mnie Laura B.
- Ja nazywam się Kosma Pogorelić. Usiądźmy, przed nami mała rozmowa.
- Ależ, ależ zapomniałem. Wypije Pani ze mną herbatę? Zaraz przyrządzę. To zajmie 3 minuty. Z konfiturą, czy gorzką? Tak myślałem, z konfiturą. Na taki dzień jak dziś, bardzo wskazane. Szła Pani pieszo?
- Jechałam autobusem, ale od przystanku trzeba było iść.
- Nie wypada pytać, ale to formalność. Ile ma Pani lat?
- Czterdzieści cztery.…Mmm… czterdzieści osiem.
- Nagła zmiana zdania. Charakterystyczne [...]

Jest jeszcze niewystarczająco jasno
księżyc toczy się miarowo przez szybę
będę spała w twojej koszuli
przyśnią się mi dziewczęta
z którymi spałeś
na lewym boku
ja od ściany

jutro oddam do czyszczenia
twój kapelusz a`la Joyce
ponoszę zanim wrócisz

Toskania była XII wieczną dziewicą, kiedy
Minerwa przepowiedziała jej
Narodziny Synów wielkiego formatu.
Będzie potrzeba malować freski w kościołach,
Proroków Starego i Nowego Testamentu
I Madonnę z Dzieciątkiem, sceny z życia Świętych.
W sercu Italii rodzili się w historycznym porządku
Synowie Toscanii, malarze,
Których signorie Giorgio Vasari opisał w dokumencie
nie szczędząc ich imionom rzetelnej skrupuły.

W małym sklepiku przy Via Masaccio
Kupuję kaligraficzne pióro
I farby la paleta del verano
Mistrz Giotto di Bondone idzie
Krokiem wcale nie pospiesznym
Nie widzi mnie, mija.
Pod ochrowymi powiekami
Niesie obrazy do namalowania.

Wyjmę zimny grzebień
z gładkich włosów wieczora
ostatnią kość słoniową
schowam przed
naglącym spojrzeniem księżyca
z chwili na chwilę stanę się
przyjaciółką wilków
nad ciemnym kanionem
aż Aurora zapragnie
mojego towarzystwa o świcie

Na horyzoncie statki Arnarsona
płyną do zimnego Scapa Float
pewnie są widmem
zakrywam oczy
czerwonym szalikiem

Virginia W. nie lubi kupować kapeluszy
w Hampton Court ma jednak zaufaną modystkę
kupujemy dwa dość podobne do siebie modele
w kolorze grafity dla niej i jasnych wrzosów dla mnie

tak wiele spraw można uznać za oczywiste
kiedy dopija się herbatę w klubie 17
Jack Radliff uśmiecha się karcąco
równik to nie jest ciemnoczerwony
znak na końcu futbolowej piłki
patrzy głęboko w nasze zawstydzone oczy

***

Virginia W. does not like buying hats
in Hampton Court though she has a trusted modiste
we're buying two models, quite alike
in pewter for her and in pale heath for me

so many things can be taken for granted
when you drink up your tea in club 17
Jack Radcliff smiles chidingly
the equator is not the dark red
mark at the end of the football
he looks deeply into our embarrassed eyes

Na plecach nagich mężczyzn siadają czarne motyle
mierzą ich ramiona kolorem burgundy
pod skrzydłami znika nadmiar skóry
chociaż szczególna jej gładkość nie jest tu wskazana

lawendowe kobiety zamykają przeczytane książki
zostawiają suchy kwiat na zużytych okładkach
zdejmują dojrzałe owoce z rozgrzanego szpikulca
podają je mężczyznom wprost na czerwone języki
przymykają przy tym bursztynowe oczy

Nocą metro żyje kwaśnymi oparami
szyby mętnieją to znów są czystym lustrem
kobieta splotła kolana jeszcze mocniej
mężczyzna spojrzał na zegarek
wysiadł na kolejnej stacji