Twórczość, samotna_

Czego ja chcę?
Czego potrzebuję?
Odpowiedz mi moja duszo.
Wyrywasz się tak niespokojna,
Mdlisz mnie od nieznajomych mi uczuć.
Nie wiem czego oczekujesz.
Jestem tak samo sama jak ty.
Opuszczona dawno i zapomniana.
Starałam się zwrócić uwagę.
Domagałam się słów i zaangażowania.
Prosiłam o minimum i potem błagałam o cokolwiek.
Nikt mi nic nie dał i nikt nie chciał dać nic, duszo moja.
Przecież nikogo nie można też do niczego zmuszać.
Nie potrafię ci więc ulżyć choć na chwilę.
Nawet łez nie ma we mnie, które mogłyby oczyścić ci drogę do odrobiny powietrza.
Przepraszam, że nie jestem wystarczająca.
Wiem jednak że ty jesteś.
I zasługujesz na wszystko co najlepsze.

A co jeśli wreszcie nauczymy się
Nie zwracać uwagi na ten Mrok?
Kiedy życie będzie się układać na tyle
Że zdołamy o nim zapomnieć?
Czy przestanie w końcu nas dręczyć?
Czy odpuści?
A może odejdzie, ale tylko na jakiś czas
Zbierze wszystkie siły jakie posiada
I wróci
Wtedy nie ukryjemy się już
Będziemy musieli walczyć
Albo poddać mu już na zawsze
Ale
Może on nie wróci już nigdy
I co jeśli
To my będziemy za nim tęsknić?

Może i Ty też to słyszałeś
Wiele razy
albo tylko raz
a może w ogóle nie znasz
ciszy tej
i tego hałasu
- na raz

I nawet jeśli
nawet jeśli znasz choć jedno
to nie umiem już opisać tego
bo nie wiem jak mam to ubrać w słowa
wiem tylko jak ciężko jest to pokonać

A nawet jeśli ty też wiesz coś o ciemności
to czy znasz tę samą ciemność?
Czy to ten sam mrok co wciąż pluje w twarz

Tyle razy
tak wiele razy mówiono mi już
że to tylko w mojej głowie

nie wie nikt jednak
jak bardzo chce w to uwierzyć
i przestać wreszcie pytać siebie wciąż o to samo
i szukać jakichś
odpowiedzi

Do tego miejsca cichego
gdzie nie zobaczy mnie już nikt
Płakać tam mógłbym nie skrywając łez
Patrzyłbym w dal bez słów
Może wtedy byłbym spokojniejszy

Pamiętam to niebo wielkie i księżyc
Bylem tam tylko ja on
i samotność
Jesteśmy sami
Zawsze byliśmy
Mowiłem to wtedy
Chciałem nie wierzyć w te słowa
wiedziałem jednak że są jedyną prawdą

Chciałbym uciec do ukojenia
gdzie nie ma nic
Kiedy wreszcie znajdę spokój
Wewnątrz mnie jest tyle demonów
ciemnych i mrocznych
Myślę o nich
i wiem ze był już dawno na mnie czas
zabrałyby mnie
gdyby nie udało mi się im oprzeć

Dzisiaj chciałbym żeby to wszystko już się skończyło
Ale smutek to jedyne co wolno mi czuć
bo jeśli postawię ten krok dalej
ta przepaść pode mną
pochłonęłaby nie tylko mnie

Ale może wtedy odnalazłbym w końcu spokój

Czujesz?
Powiedz że też to czujesz
Czasem pustkę
a częściej obecność nicości
niczym druh idąc zawsze obok
krok w krok

Za bardzo zaciskałeś zęby
za bardzo piekły policzki od soli
wszystko to było za bardzo

Więc teraz rozglądasz się
Myślisz że nie wiesz już czy myślisz
Twoje ciało jest puste
Stłumiłeś wszystko

I nie widać już gęstej krwi na zielonych łąkach

Jednak horror tamtych dni nie łamie tej nicości
a tylko w niej utwierdza

Pojawia się więc pytanie co jest lepsze
Bo może i nie ma już mroku
ale nie ma i emocji

Powiedz mi
czy jeszcze coś czujesz?

A może ta nicość wokół jest tylko nicością
Nie szuka ani nie obcuje z niczym
Nie jest więc ani życiem ani śmiercią nawet
Żadnym początkiem ani końcem
Dlaczego rozciąga się nieustannie
nie dając się poznać
Wszystko jest tylko cząsteczkami które poddają się planetom i ich grawitacji i wirują wokół pod wpływem nazwanych przez nas praw i sił
Tylko ciemność jest stała i wszechobecna
Może ona specjalnie przed nami tak usilnie ucieka
Ten świat nasz jest tylko chwilowym rajem
Skończy się kiedyś przecież gdy wchłonie go słońce
Nie będzie wody naszej i piachu i zieleni
Może geniusze jeszcze znajdą ją w odległych miejscach
Tym samym ratując nas ale po co
skoro ta nicość pozostanie dalej po prostu nicością
taką nieco
bezsensowną

Nieoświetlony świat
Jakby słońce zakrył gęsty dym
i przepuszczał jedynie odcienie szarości
Głośno mi
Głośno mi w głowie
Co zrobić z myślami gdzie je ulokować
w tę beznadziejną porę zasypiania?
Obrzydliwy świat senności
Bardziej kolorowo mi jest gdy oczy otworzę
w nocy w absolutnej ciemności
Nie chce spać
nie chcę nie spać
Co zrobić z bólem tym co ciało zamienia
w jedną wielką bezsilność?
Ta ciemność wokół szuka moich słabości
Bezgłos nocy
Szumy słyszę w tej ciszy
Szumy i krzyki
Które patrzą mi w oczy i drwią
Jak uciszyć to skoro ręce na uszach nic nie dają
Widzę wciąż
nieoświetlony świat
Niech ktoś rozwieje te chmury

Szum
Ciało oddzielone od dźwięków
Cisza
Nie umiałam nigdy tak uciekać
Musiałam mieć kontrolę nad tu i teraz
Chciałam zawsze mieć oczy otwarte
ale jak cień był przy mnie Mrok
więc nie mogłam zrobić nic oprócz zamknięcia powiek
żeby nie widzieć
Pragnęłam więc światła
Ciemność gubiła moją duszę z dnia na dzień
torturując ją pokazując żywość świata martwości
Kiedyś nie było ciszy gdy zatykałam uszy
Ten głos potrafił budzić mnie o trzeciej
Nie umiałam uciekać kiedy szeptał mi na ucho
że na tym świecie żyć w ogóle
nie powinnam
i zaraz śmiał się
A tą czerwień znam aż za dobrze
Poprzez jeziora krwi uczył mnie jej
i przez ściany i oczy ludzi z których wyciekała
powoli na ziemię
Naprawdę nie umiałam uciekać
Potrafiłam krzyczeć w nocy
wyrywać się z Jego rąk i za chwilę poddawać
Mogłam jedynie ulegać
To było zbyt nieludzkie
by walczyć
Dzisiaj słyszę jedynie szum
gdy moje ręce skryją uszy
i nie widzę nic kiedy moje oczy są
otwarte
Błagam nie oceniajcie ludzi
za nie ich twarze

Powieki zlepiają się ze sobą
Słodka ulga wiatr nie rani już źrenic
Opuszki palców kołyszą się bezwładnie
Wraz z ciałem drżą i trzęsą się

A cisza głośna w swoim krzyku szaleje
Chłonie myśli niczym dziura czarna
ciemna i tak bardzo pełna w swojej nicości

Nie potrafię szczypać skóry niedowierzaniem
Zatapiam zmysły w tunelach wyobrażeń
Gubię wszystko w nich a wręcz oddaję

Weźcie proszę
Lżej mi teraz w nieobecności

Ale moje powieki nie chcą się długo lepić
Otwierają się
Wtedy widzę to wszystko znowu
Słyszę wszystko z powrotem bo wraca biegnie
macha już na powitanie śmierdzącymi palcami

I tak bardzo żałuję takich chwil
Tak szkoda mi ciemności i żal wyobrażeń

One są na niby
Tylko one

Nie dziwi już nic
umarłych szarych istnień
Błądzą po asfaltach rzucając zwykłe czarne cienie
Spoglądnąwszy na nadgarstek za umarłą głowę
łapią się jakby to ich ostatni dzień ostatnia chwila
miała mieć miejsce właśnie teraz jeśli nie przyspieszą
ruchu mechanicznych nóg
Patrzą sobie w sine twarze uśmiechając się
mimo że serca serdeczne też im stanęły już dawno
Nie zaskakuje już nic
bladych zgniłych stworzeń
Słońce i blask jego pięknych promieni zastąpił
masowy grób skupiony w cienkich pudłach
Wertują nieżywi papierowe szczęście w palcach
i tylko liczby jakby trochę wyryte zostały im
niczym naturalne zmarszczki w czołach
Snują się we mgłach nieświadomości ulepszając
rzeczy swoje domy swoje
upiększając groby
wisiorkami z dwukrotnie przekreślonym S
I nie dziwi mnie już nic
w ich śmierci
oprócz braku Życia

Wyciągasz dłoń
Czasem nie trzeba nic
Niczego dodawać
ani dokładać
Cisza
Wyciągnięta dłoń delektuje się powietrzem
świeżym i ciepłym od wiatru
Milczenie a zarazem
dźwięczność świata wokół
jakby ktoś zamknął nas
w dźwiękoszczelnej bańce w samym środku
największego z największych tornad
Synchronizacja ciała z naturą
wyciszenie
tylko tyle że myśli aż nadto
które męczą i pozostawiają nas
coraz to bardziej niepewnych
kruchych
nienasyconych
My ludzie wcale nie idziemy
my tylko powiewamy
przez ten świat

Żółte środki rumianków nasycają mnie nadzieją
piękną wiarą a białe płatki szczerym uśmiechem
Trawa muska moje uda dotykam jej końce palcami
Ziemia lekko wbija mi się w nagie stopy
Słońce patrzy na mnie z góry
i chcę wierzyć
że ogrzewa tylko mnie i Ciebie
Kocham Cię
Można to wyczytać w subtelnych kształtach chmurek
i w błękitnym niebie lecz i tak nie bardziej pięknym
niż Twoje oczy
Zbieram na dłoń pachnące poziomki
czerwone soczyste niczym Twoje usta
i zjadam je uwielbiam strasznie
zagryzać Twoje wargi
Wiatr plącze kosmyki moich włosów
Złap mnie za rękę i przejdźmy się po tej łące
pełnej miłości jak nasze serca
A słońce niech ogrzewa tylko
nas