Twórczość, Saltantem ad mortem

Życie zawsze odwdzięcza się tym, którzy są cierpliwi,
a zatem może to śmierć jest nagrodą?

Nigdy nie mówiłem o słowach, które chęci myśl zgasiła,
w płomiennych osnowach umysłu wszystko słomiane zwęgliła.
Z tego popiołu ja powstałem, lecz wciąż się żarzy pozostałości żałość,
że nie tak to wyglądać miało, że to nie tak się skończy.

Starałem się zniszczyć niebo, wtedy nastał deszcz.
Spadające krople zburzyły tafle wody.
Już nie widziałem siebie w jej odbiciu.

Pamiętam drogę, rozsypany na niej cukier i mrówki dookoła.
Czuję się jak ta droga, stąpają po mnie i zabierają to co najsłodsze.