Twórczość, Saika

I przez chwilę wydawało mi się, że jestem naprawdę szczęśliwa.Potem czułam już tylko rozczarowanie i zawód własnej naiwności.

Wmawiałam sobie, że znalazłby mnie. Gdyby mu naprawdę zależało, odnalazłby nawet i na końcu świata, porozmawiałby i wszystko moglibyśmy zacząć od nowa.
Bo przecież najwspanialsze znajomości rodzą się pomimo fatalnego pierwszego wrażenia.
Jednak teraz jest już za późno, milczenie jest odpowiedzią. A przypadkowo spotkani, będziemy się mijać bez słowa, z nieświadomością, że tęskniłam każdego dnia i każdej nocy, tylko po to, by oglądać zupełnie obojętne oczy.

I dopiero wtedy to odkryłam, przyszło to nagle i ukoiło moją skarlałą duszę. Płacenie złem za zło nic nie daje. Kiedyś chciałam, by cały świat cierpiał tak bardzo, bo i ja cierpiałam. Chciałam wyrwać serce każdemu i je rozdeptać, bo i je mnie wyrwano. Opuszczałam i uciekałam od każdego, bo i mnie porzucano. Jednak teraz, gdy zostałam, schowałam swoją absurdalną butę do kieszeni i zaczęłam podnosić ludzi z klęczek i dawać im siłę, gdy tego potrzebują, podniosłam i siebie. Bo nie ma piękniejszych słów, niż po czuciu się najgorszym człowiekiem na świecie, który przeszedł tysiące kilometrów pustki, usłyszeć w końcu "dziękuję, że jesteś "

Coś w nas zgasło, czegoś zabrakło. Staliśmy się niedobitkami w walce uczuć i tylko czekaliśmy na decydujący cios ze świadomością, że i tak nadejdzie - a kiedy? To tylko kwestia czasu. Gdzie? - Być może już za rogiem Nawet już nie mamy siły się przed nim obronić. Bo ile można walczyć?
Więc nawet się nie pożegnaliśmy. Po prostu zamilkliśmy; bo nie było już o czym rozmawiać. Bez "do widzenia " minęliśmy się, udając, że nie widzimy.
Tylko ten grymas na twarzy...

Może właśnie siedzisz wygodnie i myślisz o mnie tak czule, jak ja myślę o Tobie.
I wspominasz, jak przypadkiem dotknęłam Cię, uśmiechając się nieśmiało i powiedziałam coś tak absurdalnego, że do dzisiaj się wstydzę.
A może oglądasz właśnie film w telewizji i myślisz "o, to opowieść o nas ". Albo "ciekawe, czy jej by się spodobał " bądź "czy będąc tak daleko, jest nadal bezpieczna?"
Ile to już dni Cię nie ma?
I może siedziałeś w pociągu, który uciekł mi przed minutą.
Przypadkowo mogliśmy się spotkać, jednak nigdy się tego nie dowiemy.
Może patrzyliśmy z zachwytem w te same miejsca, tylko w innym czasie.
I minęliśmy się.
Odrobinkę. Minutę. Może godzinę, a może całe życie.

A może, co bardziej prawdopodobne, już dawno nie pamiętasz, jak brzmiało moje imię. Albo tylko ledwie kojarzysz - "ach, to ta... Gdzieś ją już kiedyś spotkałem ". A gdzie? Nieważne, kto by tam pamiętał.
I przytulasz do siebie ukochaną, która nie zdaje sobie sprawy, jak można być szczęśliwym i umierać z tęsknoty za kimś, kto już dawno zapomniał bądź wstydzi się pamiętać.

Gdybym czuła do ludzi to samo, co oni czują do mnie, świat byłby dużo piękniejszym miejscem...