Twórczość, Rzeczywistość

"Zbyt duża presja świata
i czujesz pustkę.
Siwiejesz od środka.
Stoisz w miejscu.
Zatracając ICH rady."

Nagle wszystko zniknęło.
Jest pustka
tylko.

Nagle smutek wziął górę.
Jak przed miesiącami.
Znów jestem sama.

Znana mi blizna
z każdą łzą
pali.

Pijąc zimne cappuccino,
czekam na nieznajomego,
na aforyzm cichego łkania.

Tak bardzo uwikłane myśli
spać nie dają..

Zgrzytając żałośnie zębami,
ciągam się po radosnych korytarzach.

"Witaj nieznajomy,
pytanie do Ciebie mam.."

Pod natchnieniem Dawida Podsiadło

Siedząc pośrodku ciszy łaknę ukojenia burzy moich myśli.
Błądząc w ciemności szukam szczęścia dla mojego serca.
Tęsknię za chwilami spod chmur lecącymi...

Kołysząc się nad przepaścią niepokoju i smutku.
Miewając przebłyski ścisłości rozwagi i zrozumienia.

Jak na razie- pustka.
Czerń i szarość..
Nikt mnie nie szuka.

Siedząc pośrodku ciszy łaknę ukojenia moich myśli.

Przyjdź.
Po prostu zostań.

Ukrywając w sobie trzaski i zniewagi
Krzyczę
milcząc.

Wybuchając od środka
Płaczę
upadając.

Będąc jak granat z purpurą
Zabijam
rodząc się.

Plądrując łąkę emocji
Wrzeszczę
umierając.

wiecznie.

Rozległe puszcze
w chwili roztargnienia.
Pod tekturowym niebem
z chmurami wschodnimi.
Męczy i zagłusza
duszy otwarte drzwi na oścież
i cierpienie przemienia w poranki.
Nad ziemią unosząc
cztery centymetry
emocje podnosi
do trzynastu stopni.
faliście.

Kalecząc nasze kończyny
podchodzi bliżej.
Kołysze aż do wzburzenia.
Łechce moralność istnienia.
Ciągnie ku dołowi,
zbytnio wiarygodny.
I brudnymi łapami
macha nam przed nosem.
Znika zbierając plony.
A my, wyżerani od środka,
gnijemy...

Nie potrafimy zasnąć
bez smaku herbaty
bez sekretnych uśmiechów serca.
Bezsennie kroczymy po ciemku.
Szperamy bezczelnie
w kieszeniach północy.
I tańczymy w gniewnym świetle.

Śpimy w dzień
tak bardzo gołosłowni...