„Jak nazywa się” – Spytał w Blękwicie
mąż: „Ten okres, gdy niesamowicie
często nastrój się zmienia
Ci i ciągle coś wpienia?”
„Cóż…” – Odparła małżonka: „To życie.”

Codzienne zmieniam się, choć odrobinę.
Nawet co chwilę, w każde oka mgnienie
po części rodzę się, po części ginę.
Komórki nowe tworzy co godzinę
organizm, stare śląc na zatracenie.
Codzienne zmieniam się, choć odrobinę.
Świat uruchamia nowych zmian lawinę.
Czy taki sam wciąż tkwię na jego scenie?
Po części rodzę się, po części ginę.
Lecz ciągle dźwigam dawnych wcieleń winę
i swym następcom obciążam sumienie.
Codzienne zmieniam się, choć odrobinę.
Kiedy zaglądam we wspomnień głębinę
dostrzegam uczuć dawnych blade cienie.
Po części rodzę się, po części ginę.
Za rok znów zerknę na swą bazgraninę.
Jej autor będzie dla mnie już wspomnieniem.
Codzienne zmieniam się, choć odrobinę.
Po części rodzę się, po części ginę.