Twórczość, Ruska-love

Nie jesteś w stanie przejrzeć człowieka od początku. Każdy jest plątaniną nici, które nie da się szybko rozplątać.

Dojechałam do pracy, ale nie mogłam się na niczym skupić. Telefony buczały jak syreny straży pożarnej. Myślałam, że pęknie mi głowa. Szef nawet coś do mnie mówił, ale nie wiem o czym. Ania (pani kierownik) kilka razy pytała mnie czy mdleję, ale po trzecim zaprzeczeniu, odechciało mi się odpowiadać.
Dlaczego byłam taka rozdrażniona? A może byłam zestresowana? Sama nie wiem.

W końcu wybiła godzina 16, mogłam się zbierać do domu. Wtedy zdałam sobie sprawę, że muszę sprawić sobie inny transport, bo przecież samochód jest u cioci, dlatego zadzwoniłam do niej.
- Witaj ciociu...
- Cześć Finko! Co tam? Mam przyjechać po ciebie?
- Czytasz mi w myślach?
- Dopiero teraz to zauważyłaś? Myślałam, że już dawno o tym wiesz! Słuchaj... [...]

Długoletnie wyczekiwanie nagrody, pozwala docenić jej wartość, bo skrywa nie tylko pracę, ale i wytrwałość.

Leonardo DiCaprio z Oscarem :)

Obudziłam się w łóżku szpitalnym. Na początku nie wiedziałam gdzie jestem, lecz po pierwszych obserwacjach, wysnułam wniosek, iż białe ściany, łóżko, kroplówka i mnóstwo urządzeń wskazuje na szpital. Jednoznacznie...

Leżałam nieruchomo i zastanawiałam się co tu robię. Wtedy przypomniało mi się zajście w mieście, następnie tylko jakieś sceny jakby się lekarze pochylali, mnóstwo światła. Ale nic dokładnego.
Po chwili wszedł do sali ordynator.
-Witam Panią.
-Dzień dobry, co się właściwie stało?
-Miała Pani wczoraj wypadek, stwierdziliśmy wstrząs mózgu. A i z tyłu głowy ma Pani ranę, ale proszę się nie martwić, to się powinno szybko zagoić.
W tym momencie poczułam coś z tyłu, jednak rzeczywiście nie było to ogromnych rozmiarów.
-Trochę gorzej - kontynuował ordynator - ma się pani ofiara. [...]

Zamknęłam drzwi i pognałam do samochodu. Musiałam przed spotkaniem z narzeczonym załatwić sprawę na uniwersytecie. Od października miałam zacząć studiować medycynę, jednak nie powiedziałabym, iż chciałam zostać chirurgiem jak mój tata. Miałam inne plany, ale ojciec naciskał i tak zostało.
-Dzień dobry- powiedziałam wchodząc do sekretariatu.
-Witam. W czym mogę pomóc?
-Chciałam dołączyć do moich dokumentów wstępne badanie lekarskie.
-Nazwisko?
-Stachura
-Imię?
-Sandra
-Dobrze... No to ma Pani komplet.
-Dziękuję. Do widzenia
-Do widzenia.

Wyszłam czym prędzej, gdyż zostało mi około pół godziny. Miałam do kawiarenki biegiem jakieś 20 minut.
Dobrze, że nie ubrałam moich najwyższych szpilek, bo choć uwielbiam w nich chodzić, to bieganie w nich mogłoby się źle skończyć.

Biegłam tak przez kolejne uliczki. Mijałam kolejno Korfantego, Warszawską, następnie Aleję Jana Pawła II i kiedy miałam skręcić w Krakowską... zderzyłam się z mężczyzną.
Usłyszałam w tym momencie grzmot i na tym moje wspomnienia się kończą...

Szybko wycofałam samochodem i ...
o mały włos nie spowodowałabym wypadek. W tym momencie czułam ulgę, ale zobaczyłam całe moje życie jak w jakimś filmie. Siedziałam przerażona w fotelu i nie zauważyłam nawet, że ktoś ze mną chciał rozmawiać.
Otrząsnęłam się dopiero po dłuższej chwili i drżąc jeszcze wyszłam z samochodu.
- Wszystko w porządku? - usłyszałam dopiero teraz.
- Nie wiem. A Panu nic się nie stało? Bardzo... - chciałam przeprosić, ale mi przerwał.
- Pani cała drży. Niech Pani usiądzie... Proszę się uspokoić. Nic się nie stało...
Usiadłam jak mi przykazano.
- Jedzie Pani do pracy?
- Ojejku! Praca! Ja muszę już jechać!
Chciałam się zbierać, ale mnie powstrzymał.
- Zalecałbym Pani nie jechać samochodem, najlepiej gdyby Pani pojechała np. autobusem.
- Ale tu w pobliżu nie ma przystanku...
- No to mogę zaproponować podwóz do pracy.
Nieznajomy miał rację, nie mogłam jechać wtedy samochodem, skończyłoby się to nieciekawie, ale z drugiej strony jechać z całkiem obcą osobą.
Wtedy w oknie zobaczyłam tą słodką dziewczynkę. Machała mi i posyłała buziaka. Jak ona się nie bała, to czego ja się mam bać?
- W porządku, jeśli to nie problem...
- Ależ skąd... Może mi Pani podać dokładny adres?
Wydukałam adres, a nieznajomy wpisał go w GPS.
- Może się przedstawię... Tomasz Łakomy.
- Serafina Toll
- Takiego imienia jeszcze nie spotkałem.
- Często to słyszę - uśmiechnęłam się lekko...

Przez miasto idzie córka z mamą. Przechodzą obok żebraka. Dziewczynka patrzy na tego człowieka i się uśmiecha, niestety nie odwzajemnia tego.
Kobieta wchodzi z córką do piekarni, za chwilę dziewczynka wybiega stamtąd i biegnie do żebraka, daje mu bułkę i mówi: "Ale proszę się uśmiechnąć"...