Twórczość, Rozgoryczona K

Może myślisz,
Że zawsze jest tak, jak myślisz...
Pomyśl nad tym,
Bo to wprost nie do pomyślenia...
Żebyś zawsze myślał,
Że myślisz dobrze!
Dobrze nad tym pomyśl...
Dobrze?
To dobrze zrobi
Twojemu myśleniu.

Jestem z tych, których życie przeraża i zachwyca tak mocno, że jedyne filmy, jakie są w stanie oglądać, to filmy dokumentalne. Jestem z tych, którym życie nigdy "nie wyjdzie", bo nic nie jest w stanie przedrzeć się przez ich bezlitosne sito perfekcjonizmu. Jestem z tych, którzy chcieliby pisać nie o sobie, lecz ich niespokojna dusza zagłusza wszelkie próby wyduszenia z siebie czegoś więcej. Jestem z tych, którzy potrafią mówić tylko o niczym, bo bardzo dobrze wiedzą, iż tak naprawdę nie mają nic i nic nie mogą dać innym. Jestem z tych, którzy piszą duszą, z tych którzy nie śpią, bo dusza nigdy nie śpi, z tych, którzy nie potrafią umierać, bo dusza nigdy nie umiera, z tych którzy nie znoszą krytyki, bo wydaje im się ingerencją w ich duszę, słabą i ziewną, którą można zdmuchnąć lekkim podmuchem cichego "nie". Jestem z tych, którzy poszukują przyszłości w tym co już było, bo nic innego nie jest im znane, a to co nie jest znane, nie jest pewne. Naraża na odpryski cienkiej warstwy pokrywającej nadwrażliwą duszę lub samozapłon. Jestem z tych, w których wnętrzu równowaga między zbyt pięknym i zbyt przerażającym jest cienka, zbyt cienka, by biec przez życie szybko, pewnie, łatwo. Jestem z tych, którym odbiera się prawo do mówienia z powodu słabego głosu, z tych, których można zabić wzrokiem, zranić myślą, rozkochać ciszą.

Zły dzień to taki, kiedy jesteś sobą, pomimo że wcale nie chcesz,
A przy tym wszyscy dookoła wmawiają Ci, że to nie Ty i że takiego Cię nie znali.
I wtedy zaczynasz zdawać sobie sprawę, że tak naprawdę nikt Cię nie zna
Ani Ty nie znasz ich. A cały świat jest sobie obcy, zdany na samotność
I jedynie w tej samotności możesz odnaleźć w drugim człowieku cząstkę siebie.

Na całej długości porozrzucanych słów
W konwulsjach i dreszczach niedokończone myśli, strzępy banałów,
Żywe popioły niedzisiejszych cząstek czasoprzestrzeni
Leżą mi w głowie, do góry nogami.

Wierzyłam w długie lata pewności i bezpieczeństwa.
Czekałam na stabilność emocjonalną i zdrowe związki międzyludzkie.
Modliłam się o pokój: na świecie, w sercu, w rodzinie, w domu.
A szczęście przyszło do mnie
W skróconej wersji:
Zwykłego poranka, wśród wiosennych promieni
I szepnęło mi do głębi mojej czekającej duszy,
Że inne nie istnieje,
I że wszyscy, którzy na nie czekają,
Zapomnieli, że muszą odnaleźć je sami.
Odeszłam niepocieszona. Ale szczęśliwa.

Świecą pustką prywatne nieba,
Ciężkie samotności zwisają na błyszczących sznurach gwiazd,
Chaos głośno puka do bezsennych serc,
Na próżno...
Pachnące świeżym grzechem ciepłe ciała płyną w stukocie ciszy,
Dumny księżyc śle im śnieżnobiały uśmiech z nutką ironii,
Ostatnie żywe ręce pną się ku słońcu, które prędzej czy później wzejdzie
I spali resztki dziecięcych niepokojów.
Miasta śpią, spowite mgłą pytania
po raz kolejny pozostawionego bez odpowiedzi.
Ta noc jest dzisiaj dla kogoś ostatnią,
możemy zwariować lub żyć, jak gdyby nic wielkiego
nie przepływało nam przez palce w każdej kolejnej sekundzie.

Potrzebuję luster
Na ścianach domów, bloków, kamienic,
Na twarzach kobiet, mężczyzn i dzieci,
Kiedy przechodzę obok niepewnie,
A oni patrzą na mnie chłodno lub wcale.
Potrzebuję luster,
By upewniać się,
Że spod cienkiej warstwy udawanego spokoju
Nie wypływa gdzieś smutek,
Że makijaż "na szybko" nie odsłania wyrazu
Błagającego o litość
Tego bezlitosnego świata i bezlitosnej mnie.
Potrzebuję luster,
By upewniać się, że nikt nie widzi,
Jak bardzo nie potrafię
Patrzeć prosto w oczy, twardo
I nie drżeć cała od pulsujących myśli.
Potrzebuję luster,
By uspokajać siebie, że
Moja twarz nie zdradza wielkiego zachwytu
Małymi kroplami deszczu i cienkimi promieniami słońca.
Potrzebuję luster,
By upewniać się, ze nie wyglądam tak, jak się czuję,
I że twarz mam suchą, nie mokrą od łez wzruszenia.
Potrzebuję luster,
By żyć na tym świecie i mocno po nim stąpać,
A nie jedną nogą wciąż potykać się o śmierć.
Potrzebuję luster,
By przypominać sobie,
Że Ja to ja i że tutaj jestem,
Że nie rozmyłam się jeszcze wśród
Tych wyraźnych oczu i rzęs,
Brwi i ust,
Że moje nogi idą w kierunku, w którym idę,
Nie tańczą bezwładnie wśród przyziemności,
Której nie znam zasad.
Potrzebuję luster,
Bo jestem tu sama i
Nikt nie utwierdza mnie, że jestem naprawdę,
Że to nie sen,
A moje niedosłyszalne słowa
Znaczą coś tutaj,
Wypowiadane tak nieporadnie...

Dziś drzewa były piękne. I już nie kuły.
Płynnie oddalały się gdzieś w bajkową nicość.
Jakaś słodka woń, rozpuszczona w powietrzu
Zdawała się migotać tysiącem barw
I przenikać do mojego marnego wnętrza,
Jednak nocą czar pryska.
Gdyby tak spadł deszcz...

Drzewa, drzewa, drzewa...
Jak kanciaste patyczaki kujące szarą nicość nieba
Przepływają za przyciemnianą szybą samochodu.
Każde, trochę zdezorientowane, wydaje się pytać:
"Czym jest życie?" "Jaki jest jego sens?"
Mijają szybko, gnane chłodnym wiatrem, skostniałe.
Może stawianie diagnoz depresji byłoby tutaj sensowne,
Gdyby nie to, że to naprawdę życie... Tylko i aż życie.
Tam, za szybą rosną drzewa, już nieśmiało śpiewają ptaki,
A tutaj, w naszych pulsujących żyłach, miałyby krążyć psychotropy?
Białe, rozpuszczające się w nas tabletki, syczące przy tym: "Hej, pomogę Ci..."
"Zapomnisz pytać o sens".
Nie bądźmy skostniali jak drzewa... Zapłaczmy czasem
Nad naszym bezsensem, nad chłodem, który nas otacza,
A często również przenika nasze serca,
Nad naszą kruchością i przemijalnością.
Dlaczego? Dlatego, że możemy. Drzewa nie mogą...
Może warto czasem poczuć się tylko i aż
Człowiekiem.

Nie wszystkim ludziom warto ufać, ale we wszystkich warto wierzyć, by w końcu stali się godni zaufania.

Czasem człowiek zostaje uznany za winnego, tylko dlatego, że akurat w kluczowym momencie zabrakło mu sił na wytłumaczenie swojej niewinności.