Twórczość, Róża_

ofiara się skrada
jej wzrok wypatruje kata

myśli że silna
że nieomylna

że łowce upoluje
do zmiany zła na dobro zmobilizuje
nim serce z bólu abdykuje

jaka naiwna
wie co się stanie
że serce ranne zostanie
że łzy będą wylane
że nadzieje roztrzaskane

lecz się skrada głupia ofiara
która bestię pokochała

Pielgrzymowało serce szukając ukojenia

podczas gdy jego właścicielka
wciąż myślała o mężczyźnie,
który ją zranił
zagubiła się szukając ucieczki przed
ostrzałem jego słów
Lecząc rany zadane
jego chłodnym spojrzeniem,
narkotyzując się
zapachem dawnego szczęścia

i rozmyślając o uczuciu,
które kiedyś przybrało maskę miłości......

Uciekając przed odpowiedzialnością
zwiększamy dystans
między nami a spokojnym sumieniem

tracę kontrolę
wiatr wieje za mocno
deszcze nie przestaje padać

całe ciało drży
w obawie przed życiem

brak mi celu
nadziei
obietnicy
wzrok bezskutecznie szuka tęczy
zapycham
się
nie umiem przestać
połykam łzy
i krzusztę się głupotą
w bieganinie myśli
i chaosie chwil tracę grunt pod nogami
szukając poręczy

czuję odrazę do siebie
gdy upadadam pod ciężarem deszczu i przewraca mnie wiatr
czuję wstręt gdy przegrywan sama ze sobą
i przeglądam się w pękniętym lustrze

Łapię skrawki nadziei
klękam nad przepaścią rozpaczy

gubię się w zakamarkach własnej duszy
i w krętych scieżkach sennych wizji
otulona spalenizną przeszłości
widzę jak wszystko co miałam znika
przysłonięte kruchością ludzkiej pamięci
jak blakną barwy niegdyś pełne młodzieńczych odcieni

a ja idę po stromych schodach
delikatnie
by nie wpaść w otchłań chwil dnia wzorajszego
i nie zatracić się w sidłach własnej wygody
idę w kierunku wielkiej niewiadomej
skrytej za obłokami rozumu

ale jeszcze tylko
parę chwil
parę kropel deszczu
parę uderzeń wiatru

i napiszę swój egzamin
przysiąde na krętych stopniach życia
i odpocznę chwilkę
oglądając wschód jutrzejszych marzeń