Twórczość, Reset

Mało jest już ludzi, którzy mają tak głębokie wnętrze, że można w nim śmiało pływać i odkrywać nowe lądy, częściej spotyka się takich, u których osiada się na płyciznach osobowości.

Ktoś stoi nad moim łóżkiem
i szepcze słodkie słowa
oblepione jakby miodem
wiecznie ślepą nadzieją
Przyglądam się Jej ciekawie
myśląc, że już Ją widziałam
Poznaje te smutne oczy
z których nędza spoziera
i znam te malinowe usta
którymi szczęście odbiera
Pamiętam także jej imię
brzęczące w mojej głowie
Ta Pani to samotność
we własnej osobie.

Każdy człowiek coś w życiu zrujnował, jednak tylko człowiek niezwykły potrafi z tych ruin wydobyć zabytki.

Miliony gwiazd wisi na niebie
jak latarnie zagubionych dusz
jakby czekały podróżniku na Ciebie
byś dotrzeć do samego siebie mógł.
Przez tysiące słonych łzami mórz
przez miliony słodkimi uśmiechami rzek
płyń podróżniku cały czas przed siebie
nie bacząc na to że duszę Twoją trawi lęk.
Płyń w czerń i biel póki nie napotka cię dzień
łódka zmieni się w zwykłe łóżko
a gwiazdy oślepi jasny słońca cień
wpadając w Twój sen jasną stróżką
i odbierając ci kolejny piękny sen
Jednak podróżniku podróż ta nie ma końca
Noc znów wyśle ciemny i mroczny zmierzch
Swojego oddanego sługę i gońca
który porwie cię podróżniku w świat
gdzie spełniają się marzenia już od lat.

Poeta
a może muzyk?
Nie!
Jednak malarz,
tyle profesji,
a każda dla mnie
jak znalazł.
Piszę łzami
sonety i treny
wiersze paskudne
gdy brak weny.
Rymuję słowa
tworząc
linijkę
pod linijką
wers
przy wersie
starą klęską
przy nowej klęsce.