Rejs na Happenstance

Głównymi bohaterami opowieści są Theresa – odnosząca sukcesy dziennikarka oraz Garret – nauczyciel nurkowania i właściciel sklepu w małym miasteczku. Połączy ich tytułowy list w butelce, znaleziony podczas porannego treningu. Zaintrygowana jego treścią kobieta zaczyna drążyć temat i dzięki pomocy swojej redakcyjnej przyjaciółki, odnajduje nadawcę. Garret nie wie, jaka motywacja stoi za przyjazdem Theresy, walczy też z emocjami, które przez lata trzymają go na uwięzi. Stęskniony za żoną, wycofany z życia, trwa w poczuciu, że tak należy. Ona z kolei próbuje się odnaleźć po rozwodzie: nie tylko jako matka, ale również kobieta. W taki sposób wygląda zarys fabuły, treści ukrytej między wierszami jednak jest znacznie więcej.

Opowieść toczy się tutaj powoli, momentami nieomal sennie. Intryga związana z opublikowaniem listów Garreta w czasopiśmie mogłaby nieco bardziej podkręcić tempo, sęk w tym, że nie o to autorowi raczej chodzi. Dialogi są grzeczne, kurtuazyjne, momentami rozbrajająco niezręczne. Z perspektywy czasu zaczynam dostrzegać celowość takiego pokierowania piórem. Po latach życia w izolacji, każda nowa relacja wydaje się być w końcu pierwszą, a co za tym idzie nieco naiwną… czystą i przez to piękną. Z jednym małym zastrzeżeniem – bogatsza o doświadczenie, trzyma zaciągnięty hamulec ręczny. Poprawność językowa, która początkowo może zmęczyć, z czasem kołysze. Uspokaja. Słuchając jej melodyjności bez trudu przenosiłam się na pokład Happenstance, słuchając szumu fal oceanu, przecinanych dziobem statku. Nie przeszkadzał mi chłód i rozczochrane włosy, a skostniałe ręce mogłam schować w grubym kardiganie. Może nad niedobrą kawą Garreta bym się zastanowiła – podobno nie wychodziła mu zbyt szczególnie.

List odnaleziony przez Theresę płynie z prądem, wplątuje się w sieć rybaka, zostaje wyrzucony za burtę i finalnie trafia na wybrzeże Cape Code. Wcześniejsze dłużej, bo ponad 3 lata, dryfują po nieznanych szlakach, wybierając inne miejsca docelowe. Czytając tę historię odnosiłam wrażenie, że świat podwodny, jak również emocjonalny, jest tutaj przedstawiony w znacznie szerszej perspektywie. Garret łączy pasję do nurkowania z fotografią, wspomnienia z wypraw umieszczając na ścianach swojego mieszkania. Chcąc nawiązać relację z synem Theresy, uczy jej syna swojego fachu. W chwilach niepokoju – płynie. I kiedy to, co realne gubi kurs, siada za sterem, pisząc list. Pięknie pisze. Do czego zmierzam: Sparks nie rozrzuca akcji po całym świecie. Wydarzenia skupiają się w linii Boston – Cape Code – Bath. Kilka miejsc, umiejętnie przeplatane retrospekcją z życia Garretta, zawartą w listach. Nie ma tutaj przebodźcowania akcją, czy dynamiką wydarzeń. Te tworzą się wraz z rozwojem uczucia, czyli nie mogą machać manualem, jak w kinie akcji. Według mnie przeczyłoby to logice całego przesłania.

Książka opowiada przede wszystkim o miłości; wielu jej obliczach. Rodzicielskiej, platonicznej (przyjaźń z Deanne), mężczyzny do kobiety, małżeństwa... Miłości, która daje szczęście i radość, ale również rani, na długie lata zamykając w próżni. Tak właśnie żyje Garret po utracie żony, wypełniając przestrzeń tym, co charakteryzuje jej wspomnienie. Tak postępuje Theresa, rzucając się w wir pracy i poświęcając dla syna. Kiedy stają w jej obliczu, nie do końca rozumieją czym ona jest. Lub nie chcą zrozumieć, broniąc się przed jej siłą. Czytelnik nie odnajdzie tutaj rozbudowanych opisów scen seksu i erotyzacji. Ta część przybiera zmysłowy kształt, zgrabnie ujęty w pobudzających wyobraźnię słowach. I dobrze – literatury tego typu w ostatnim czasie rynek wydawniczy serwuje aż nadto. Opisać intymne zbliżenie w taki sposób, który odda jego piękno, bez wulgarności i kiczu, to trudna sztuka. Sparksowi się to według mnie udało.

Brak happy andu (to nie spoiler) może zniechęcić na wstępie. Co ciekawe jednak: im więcej czasu mija, od dnia, w którym przeczytałam ostatnie słowo z tej historii, tym bardziej zaczynam rozumieć, że nie mogła się ona zakończyć w inny sposób. Dlaczego? Jak bumerang powraca tutaj pytanie o istotę miłości; lojalność, trwałość w wierze tego, co się przyrzekło (w tym kontekście małżeństwa), czy w końcu potrzeba i szept serca. Kochać tak bardzo, aż pozwolić odejść; czuć tyle, aż pozwolić na wolność wyboru… Wybór w przypadku Garreta był trudny, ponieważ sam nie chciał dawać sobie przyzwolenia na szczęście, które przecież mu się należało. Tyle pytań… czyja ręka skierowała butelkę z listem na Cape Code? Kto zadecydował w jaki sposób poniosły ją fale? Dlaczego Garret zamykał swoją miłość, tęsknotę i cierpienie w słowach?

Dlaczego….

„List w butelce” zostanie ze mną na dłużej. Może za jakiś czas do niego wrócę. Tak po prostu – wystawić się na cel (target) Polubiłam to słowo. Tekst z książki naciągnął strunę, a adaptacja filmowa wypuściła strzałę. Nie musiała przebijać fal oceanu, żeby do mnie trafić. Do morza mam niedaleko, a biegać lubię. Może znajdę kiedyś taki list i przeczytam podobną treść, może wzruszę się po raz kolejny. Pytania o zasadność i celowość tego uczucia w życiu każdego z nas, wciąż krążą wokół, zawieszone między wyborami; przyzwoleniem, a odrzuceniem. I jak Happenstance, śmiało przecinająca toń, podobnie odnajdziemy się w tym labiryncie. Tego życzę Wam i samej sobie, bo kochać, to najpiękniejsze co może nas spotkać. Nawet jeśli czasem boli, a wspomnienia są jedynym, co pozostaje. Bez nich człowiek byłby jednak jedynie pustym szkłem butelki, bez treści zapieczętowanej w środku. Mało interesująca opcja.