Twórczość, realniggaz

Stań się lepszym człowiekiem. I zanim poznasz kogoś upewnij się, że znasz siebie i że nie będziesz chciał być taki jak on chce, ale będziesz sobą.

Potrzebujesz światła tylko wtedy, kiedy robi się ciemno. Tęsknisz za słońcem tylko wtedy, kiedy zaczyna padać śnieg. Pojmujesz, że ją kochasz, kiedy pozwolisz jej odejść. Zauważasz, że byłeś szczęśliwy tylko wtedy, gdy ogarnia cię smutek...

Przyzwyczajenie do samotności bywa z reguły niebezpieczne.. Zresztą jak każde przyzwyczajenie.. Ach, gdyby jej zimny oddech mógł musnąć Twą szyję, wiedziałbyś, że tak trudno jest być.. Czasem zostajesz z niczym, bo wszystko oddałeś tym, których kochasz... Pamiętaj, przyjaciele nigdy nie odchodzą.. A Ty? Czułeś kiedyś ból tak wielki, że zabierał Ci oddech i zatrzymywał serce? Bezradność nas przygnębia, wiem..

Zraniony przez życie, niczym niedźwiedź szczuty przez łowców, zaszył się w głębię ostoi swej samotności... Bał się że, w oślepłej bólem obronie, może pokaleczyć i przyjaciół... Potrzebował odnaleźć w samym sobie, tę siłę która pozwala na chociaż nikły, uśmiech dla nich.

Nauczyłam się umierać w sobie. Nauczyłam się ukrywać cały strach.

Myślałam, że gorzej nie będzie. Oto jak przewrotna natura ludzka może zagrać mi na nosie. Jestem typowym przykładem debilizmu naszych czasów. Nie wiem, gdzie idę, nie wiem co robię i na dodatek nawet się nie staram starać. Zupełna prokrastynacja. Siedzę w czterech ścianach gapiąc się bezmyślnie w sufit, a gdzieś w zakątkach podświadomości drą się na mnie resztki zdrowego rozsądku, żebym coś ze sobą zrobiła. Lecz się już nawet słuchać nie chce.

Przynajmniej w mojej głowie zaczęły szaleć jakieś emocje. Tyle, że dzięki mojemu głupiemu szczęściu, nie są one ani dobre, ani pomocne. Gniew. Wszechobecny. Strasznie wgniatający w fotel. Bo na co to ja się ostatnio nie denerwuje... Na siebie, na rodzinę, na przyjaciół, na siebie, na siebie, na debilów, [...]

Nie ma kogoś kto mówiłby ciągle prawdę albo ciągle kłamał. Jesteśmy ciągle „pomiędzy”. Tak nam wygodniej. Nam. Egoistom.

Często szukamy romantyków, poświęcających się dla nas książąt z bajek, pięknych, mądrych, idealnych....
Jednak tak naprawdę pragniemy kogoś, dla kogo szacunek, wierność i miłość stają się podstawowymi wartościami, a zasady moralne nie są przykurzone na półce życia.
Romantyzm jest miarą intymności serca, nie pokazówką dla zazdrosnego świata.

Mamy tuzin kompleksów ustosunkowanych na przestrzeni lat, stereotypy rządzą naszymi neuronami. Stwierdzamy, że nigdy nam się nic nie uda, robimy z siebie ofiary losu. Porównujemy wszystkich ze sobą. Jednak czy ideały są w rzeczywistości takie, jakie stworzyła nasza wyobraźnia...?
Inni nie mają Twojej tęczówki, nie widzą wad wyimaginowanych siłą Twojej psychiki.