Twórczość, Ragroth

Gdy myślę, co mógłbym zrobić, by spędzić z nią chwilę. Tak naprawdę to ona nigdy nie spędzi ze mną chwili, nie na odwrót.
Bezsilność.

Te uczucie, gdy ważna osoba nie potrafi znaleźć chwili, by pogadać... Nie może znaleźć chwili, by choćby odpisać.
Chcę krzyczeć, lecz krzyk pozostaje w sercu zduszony czarnym smutkiem.
Niczym lot w dół, w ciemną noc, pod gwiazdami, w nieskończoność.

I nadejdzie czarny dzień, gdy znikniesz z moich oczu na zawsze i skończę się niczym wspomnienia z Tobą.

Wolałbym jej nigdy nie poznać, niż mieć ją w umyśle niczym trucizna płonąca bólem we krwi z każdym uderzeniem serca coraz mocniej, gdy ją widzę.

Gdy radość z cierpieniem się miesza to tak jakby umierać i zmartwychwstawać nieskończenie wiele razy.

Miliony spadających płatków, tak delikatnych na wietrze.
Tak szybko ginących na mej dłoni. Zimne okruchy anielskich łez.
Tak romantyczne.... Oh, już nie dla mnie.

Przede mną stoisz odwrócona tyłem,
Gdy ja muskam ustami twą szyję,
Patrzysz w odbiciu wprost w moje oczy,
Rozszerzonymi źrenicami, czując mój dotyk,
W swej dłoni, na brzuchu,
Poddając się słodkiej fali uczuć,
Ciszę przerywa tylko twój oddech,
Szybszy i płytszy, niż co dzień,
Spadając samotnie jak krople,
Rozpadniemy się jak zamek na wodzie.