Twórczość, Piotruś

Już za piętnaście piąta, jest jak myślałem;
znowu mnie olałaś;
nic nie napisałaś;
choć obiecywałaś;

Co zrobić mam teraz, nie wiem już sam;
mam prezent dla Ciebie, ale Ci go nie dam;
na dziś wieczór wyznanie zaplanowałem;
i przy lustrze przez pół dnia się przygotowywałem.

Czekam do piątej, chwili dłużej ani;
potem tylko powiem;
Żegnaj mojej Hani.

Mam w głowie wspomnienia z czasów, które już nie wrócą;
z czasów gdzie człowiek miał trochę mniej lat;
gdzie całkiem inaczej wyglądał ten świat;
a życie pozbawione było wszelkich wad.

Te czasy nie wrócą choćby nie wiem co się stało;
jak domek z kart wszystko się posypało;
inne wartości, inne pragnienia, inne ideały, inne marzenia.

Starzy dobrzy kumple, zostało ich paru;
reszta wyjechała lub poprostu zapomniała;
zostali najwytrwalsi i choć nie ma ich wiele;
dziś mogę powiedzieć, że to moi przyjaciele.

Słońca blask, paczka lodów, błękit nieba ;
to wszystko czego mi dziś potrzeba;
bo wreszcie mam Ciebie Haniu kochana;
i twój uśmiech cudowny z samego rana;
który szczęścia mi daje niezliczony ogrom;
myśle że me życie bez Ciebie to byłby pogrom.

Żebym z Tobą był życzeniem Twoim było;
wiedz że zrobię wszystko żeby się spełniło;
chcę tego samego, chcę z Tobą być;
jesteś dla mnie wszystkim, z Tobą chce się żyć.

Chcę by wszystko było proste;
by między nami zawsze było dobrze;
by nasze uczucie było coraz mocniejsze;
a nasze więzi coraz silniejsze.

Wiedz że jesteś dla mnie ważna;
jesteś dla mnie bardzo ważna;
jesteś najważniejsza;
najwspanialsza, najpiękniejsza.

Ja mogę Ci obiecać że nie zmienię się;
Ty też nie przestawaj być sobą;
a ja zawsze będę z Tobą;
ja mogę Ci obiecać jeszcze jedną rzecz...
uwierz w przeznaczenie... uwierz że ma sens...