Twórczość, Pierrot.

Jakże krótka noc
gdy myśli
w bezsenność wprawiają
a wszak mówią że długą jest
gdy powieki nie zasypiają
poranek już blisko
zaraz blady świt
o sobie przypomni
jednak wnet przeminie
gdy późny wieczór
ponownie nastąpi

Sam już nie jestem pewny
czy to noc krótszą niż się wydaje jest?
czy to przez myśli co mają zbyt wartkie pędy?
a ich fale pchają jedna to drugą
i choć staram się nadać im ład
to spokojną wody taflą być nie mogą
myśli kolejne napływają - każda zawilsza
bezsenna noc umyka zbyt szybko
i już świt rozpościera jasne skrzydła

więc sam już niczego nie jestem pewny
czy to noc krótszą niż się wydaje jest?
czy to przez myśli co mają zbyt wartkie pędy?

Zastanawiamy się długo, by w końcu coś sobie uświadomić, a to uświadomienie sprawia, że myślimy dalej i te myśli... nie mają wciąż końca.
A niebo z gwiazdami ciągle milczą, bo słuchać tylko mogą, naszych zamyślonych spojrzeń.

Czasem mówimy na nią, że jest głucha, a w zasadzie to najlepsza słuchaczka.
Niezastąpiona powiernica tajemnic, zawsze wierna swemu milczeniu.
Skrywa wiele własnych sekretów, więc nie zdradza naszych.

Noc.

Jesienny, chłodny księżyc - ostatnia rzecz jaką widzą moje oczy, gdy zamykam powieki.
Potem pozostaje jedynie chłód.

Szukałem zrozumienia w majestacie nocnego nieba; i niby gwiazdy błyskały pobłażliwie, jednak obawiałem się, iż jedynie z litości.

Samotność czasami potrafi być tak rozległa, że w czterech kątach pustego serca nie ma dosyć miejsca, by pomieścić uczucia drugiej osoby.

Samotnik jest jak jednoosobowe łóżko - w swej przestrzeni nie ma miejsca dla drugiej osoby, a jak już takowe się znajdzie, to jest bardzo niewygodnie.

wyłączam myślenie
bo boli mnie głowa

wyłączam uczucia
bo boli mnie serce

wyłączam istnienie
bo boli mnie życie

Ów noc, tak idealna,
by wznieść toast.
Więc unoszę kieliszek.
Za Miłość! wołam.
I jednym haustem
wypijam truciznę.