Przez chwilę myślałam, że się zmieni. No wiesz, że ja go zmienię. Myślałam sobie, jak jakaś taka tkliwa dziewczynka, że jestem wyjątkowa, że to za moją sprawą w nim coś się odblokuje, odklei, odpryśnie - że to minie. Rozumiesz, że się zmieni i będzie po prostu inny. Na początku każda tak myśli. Obserwuje, czuje zimno z oczu, dławi się brakiem słów, ale ma nadzieję, gdzieś tam w kącikach ust, w barwniku sztucznym we wlosach - ta nadzieja jest i rośnie, pęcznieje, robi się wielka... Nie mówił, co czuje. Nie mówił tak naprawdę nic, co ogłoby mnie zatrzymać na chwilę na ulicy z powodu lęku. Jak go obudził koszmar nocny to prędko normował oddech, żebym tylko nie wiedziała. Kiedy zrobiło mu się smutno, chował ten smutek nawet w talerz z pomidorową zupą, i robił wszystko, żebym tylko tego smutku między przecierem pomidorowym nie widziała... Chciałam, żeby nadzieja przestała pęcznieć i rosnąć, chciałam, żeby już był zmieniony. Żeby wtedy, gdy jest spocony ze strachu, przybiegał do mnie i przytulał się do szyi. Ale dopiero wtedy, kiedy opierał brodę o moje kolano i patrzył mi pusto w oczy zrozumiałam, że nadzieja może już byś sflaczała na zawsze, bo on nie zmieni się nigdy. I zupa pomidorowa już zawsze będzie mieszaniną brudów, strachów i pomidorów.

I jaki w tym wszystkim jest sens? W tej zazdrości? W każdej łzie, która toczy się po policzku nasmarowanym żalem? Jaki jest sens w moim wzroku, jeśli zaraz pojawiają się czyjeś obce oczy i zabierają Twoje źrenice? Co ma być w nas, jeśli skupiamy się na innych? Nigdy nie będę miała spokojnego serca. Zawsze będę cierpieć na jakąś zgryzotę. Zawsze będę cierpieć, bo jestem egoistką. Jestem naiwną, która szuka idealności pośród największego syfu, jakim jest życie. A teraz mi lżej.

Imię ma ładne, bo Marek. Nazwisko też jest całkiem w porzadku, brzmi przyjemnie - Hłasko. Często czytam Jego słowa i wiem, że gdyby żył, musiałby mnie poznać, bo inaczej miałby piekło na Ziemi. Często mówię coś do Niego, choć mnie nie słyszy. I tak mi żal, że pozostały po Nim tylko te litery łączone w słowa...

Może nie mam pięknych oczu - takich, jakie mają te panie na ulicy, na które czasem zerkniesz, gdy ja patrzę w innym kierunku. Może nie mam cudownego ciała, wypracowanego ćwiczeniami, ogromnym wysiłkiem fizycznym, bo jestem jedynie chudziutka, drobna i wątła - tak od zawsze... Może nie jestem cudem, spełnieniem marzeń. Ale powiedz mi sam, kto kochałby Cię prawdziwiej?