Twórczość, Persiasty

Zabawne, że wystarczy jedno delikatne chuchnięcie, by tlącą się świecę uczuć na nowo rozpalić płomykiem miłości. Trzeba tylko uważać, gdyż za mocny podmuch może zgasić ją całkowicie.

Jest taki rodzaj muzyki, że kiedy jej słucham, posiadam władzę nad emocjami, nad którymi nie sposób zapanować. I kiedy ją słyszę wszystko co mnie przytłacza zostaje za ścianą, której nie sposób przebić.

Ponoć najlepszym lekarstwem na złamane serce jest czas, ale im więcej go poświęcamy na leczenie takich ran, tym mniej zostaje nam go na życie.

Ostatnio nachodzi mnie pytanie: Kiedy umarł we mnie ten mały, lubiący się bawić, ciekawy świata dzieciak? Trochę szkoda, że w jego miejscu pojawił się nudny i poważny dorosły...

Otwarcie przed kimś serca jest jak opuszczenie tarczy. Człowiek wystawia się na łaskę drugiej osoby ufając, że ta nie zada ciosu. A potem leżąc rozłożony na łopatki, zastanawiając się "czemu to znów dałem się tak podejść?", próbuje nóż z piersi swej wyciągnąć.

Na świece nie ma idealnej osoby, każdy ma jakieś wady, każdy ma jakieś słabości. Ty też nie jesteś "ideałem". Masz swoje wady, masz tez słabości. Ale wiesz co? Mój ideał ma dokładnie takie same wady i słabości, które Ty posiadasz. Więc dla mnie, jesteś idealna.

Wiele moglibyśmy się nauczyć od kotów. Np.: Kroczenia własnymi ścieżkami, zamiast podążać ślepo za innymi. Albo spadać na cztery łapy, kiedy życie zrzuca nas z klifu przeznaczenia.

Każdy z nas posiada szczęście jakiego inni pragną. Inni zaś posiadają to, co dla nas wydaje się nim być. Dlaczego więc życie nie pozwala się nim nam dzielić, tylko woli patrzeć jak w cierpieniu za nim gonimy?

Jestem pewny, że zostawiłem ją na półce i poszedłem spać. Nie ruszałem jej parę dni. I wtedy, kiedy była potrzebna, z półki zniknęła. Tylko jak? Tak sama z siebie? Najwyraźniej ktoś ją ukradł :<
Motywacjo, proszę wróć.

Im człowiek starszy tym więcej w nim doświadczenia. Więc jak to się dzieje, że cały czas wpada w te prymitywne pułapki zastawiane przez życie, nazywane uczuciami?

Czemu nie potrafimy pogodzić się z wyborem osób nam ważnych, jeśli jest on inny niż my byśmy tego chcieli? Czy w stosunku do tych właśnie osób, nie powinniśmy stronić od własnego egoizmu?