Twórczość, Pegaz

Serce pęka w dolinach wiecznej nadziei
Nadziei wpatrzonej w blask niebiańskich oczu
Oczu spojrzeniem skierowane na mnie
Mnie wypełnionego żarem nieskazitelnej miłości
Miłości krzyczącej z bólu w skrytej samotności
Samotności duszy płaczącej z nie mocy
Mocy zdobycia twego serca na wieki

Usiadłem kiedyś samotnie...
Patrząc w niebo gwieździste...
Pomyślałem życzenie z serca wyjęte...
Tylko jedno szczerze zaklęte...
Marzenia z mych ust wypowiedziane...
Poprowadziły los w życie szczęśliwe...
Uśmiechnięty usiadłem i płacze...
Słodkie łzy spadały w me ręce...
Lecz szczęście mi dane...
Było tak mocne...
W starach mnie wpędzające...
Bojąc się o dary mi przyznane...
Usiadłem w to samo miejsce...
Wszystko stało się zrozumiale...
Lepiej szczęśliwym odejdę...
Me życie pani zostało oddane...
W jej ramionach me czyny zostały przemyślane...
Wtedy sam zrozumiałem siebie...
Głupi byłem i gorzkie wylewałem żale...
Marzenie tylko jedno było szczere...
Na zawsze było w mym sercu oddane...
Sam przekonałem się wreszcie...
Nie odeszło nigdy na krok ode mnie....
To ja ze strachu upadłem na ziemie..