Twórczość, Paulkaa

nie nauczyłabym się
bez ciebie latać
w odmętach i przestworzach
sypialnianego nieba

ty
tak wspaniały kapitan
moich uczuć
dyrygent podnoszenia ciśnienia
filantrop obrazów
namalowanych przez moją duszę
i wyrazów mojej bezbronności
najukochańszy

Umarł Bohater
okryty chwałą
miłością otulony
jeden jedyny
upragniony
mentor idea myśl
uczucie tlące się
jak Twój ostatni papieros
nigdy nie powiem Ci żegnaj
nie podam ręki na dowidzenia
bo dla mnie jesteś
i dajesz o sobie znać
pukając w moje serce
i żyjąc w moich łzach

Na lepsze jutro
Na przyszłość
Że jeszcze kiedyś Cię zobaczę
Przytulę i opowiem
Co u mnie nowego
Nadziejo
Nigdy niegasnący promyku
Zniszczony przez śmierć
Patrzysz z lepszego
Miejsca
Pytam się serca
Czy tęsknisz za mną kochasz?
Dlaczego musiałaś odejść
Odbijasz się w moich łzach nieskończonych
We wszystkich wspomnieniach
Które mam przy sobie
Biją razem z moim sercem
I nic ich nie zgasi
Nadziejo
Wróć do mnie
I powiedz
"Jestem wnusiu"

nasze ostatnie spotkanie
przerwał głos lekarzy
szłam korytarzem
długim i białym
by móc się z tobą pożegnać
spojrzeć na twarz zakrytą plastrami
ręce z nowymi żyłami
z płynem dającym ci szansę
na życie
mimo to urodziła się
w tobie śmierć
chciałam stawić jej czoła
i porozmawiać widzieć że będzie
lepiej dobrze
niż słyszeć proszę kończyć

Umiera.

Tuli mnie do snu
szepcze do ucha
pomaga pokonać strach
mój obrońca
wierny i jedyny
silny dobry duch
chce tak trwać
do samego końca.

Będąc przy Nim
nie myślę
O tym, co dzieję się
za oknem.
Leżymy w linii prostej..
Na rozklekotanej podłodze
parkietowej.
Patrzymy w dal
swoich oczu
na wzajem.
Dotykamy bioder
i ud.
Kosztujemy smaku ust.
Tworzymy legendy map
ciał.
Dwóch w jedność
połączonych.
Będąc przy Nim
tracę zmysły.

Zostawiony
tli się jeszcze
na mnie.
Nie wystawiony na wiatr
nie zgaśnie.
Jego wzrok
odbija ciało me
jak lustro
niezbite.
Zostawiając cząstkę
tej historii
dla siebie.

Nie pozwolił odetchnąć
chociaż na chwilę.
Zatopił mnie w morzu namiętności.
Powoli zamknął powieki
Docisnął karminowe usta
Splótł palce artysty ze swoimi
w jedność
Przyśpieszył bicie
Serca.
Pokonał wstyd.
Pokazał więcej niż mógł.
Zrobił na przekór
rzeczywistości.

Nie wiem, co ja wyprawiam.
Dałam się ponieść zielonym oczom.
Dłoniom tak delikatnym
a jednak silnym
Uśmiechowi, który motywuje mnie
by tworzyć
Sercu dałam wolność
spuściłam uczucia ze smyczy
wypuściłam łzy z kojca.
Co ja wyprawiam
Zachwyt wziął górę
nad egoizmem i samotnością
Pokochałam go
za wszystko
i jednocześnie za nic.

Kim dla mnie jesteś
Pytam po raz kolejny
Nic nie potrafię sobie wyobrazić
TY
Tak niedostępny dla wszystkich
Traktowany prawie jak ideał
Nie mieszczący się w naszych głowach
Nie doceniany przez nasze serca
A jednak za nas umarłeś
Zbawicielu świata

Zostaw pod osłoną nocy
Przykryj
bym zbytnio nie zmarzła
podczas oglądania gwiazd
Ukryj mnie
bo przecież po co
niewinnego człowieka
mam obdarowywać miłością..