Był sobie kamień, który leżał w krzakach
i podczas snu spotkał młodego ślimaka.
Wspiąć się próbował, sen mu zaburzając
i mnóstwo drobnych pytań jemu nasuwając.
Drogi ślimaku, mam Ci ja pytanie,
wciąż leżę w tych krzakach i leżeć będę dalej.
O świat chciałem spytać, co ponoć nie ma końca?
Tak odrzekł mi księżyc, spytałem nawet słońca.
A teraz i Ciebie o to spytać chciałem,
bo poza owym krzakiem, nie wiele widziałem.
Sunął dalej ślimak, zamyślony cały,
nie kwapił się nawet z odpowiedziami.
Więc kamień sumiennie nie raczył przeszkadzać,
bo może pomyśli i odpowie zaraz...
Więc znów raczył spytać, choć wiatry szumiały,
a czym, że jest życie? Którego nikt nie chwali.
Ślimak szedł dalej, coraz bliżej końca,
nie wiedział nawet kiedy, nie będzie już słońca.
Kamień wciąż czeka i dalej twardo duma,
że na każde pytanie, odpowiedź będzie długa.
Więc spytał ostatni raz Gościa swego,
czym jest śmierć? I jak bardzo on się boi tego...
Na to ślimak westchnął - Masz piękne pytania,
lecz nie wiem co powiedzieć, bo wszystko mnie przegania.
I chociaż się boję o własną skorupę,
to powiem Ci szczerze miej to wszystko w...
