Twórczość, panna migotka

nie zdążyłam polubić wiatru
który nucił starą historię
w przepaści tkwiłam
natrętnie
polowałam na zdrowsze cienie
pojąć nie mogę dlaczego
skazał mnie na niewiedzę
i ciche skruszone wycie

z podkurczonymi myślami
z przygarbionym spojrzeniem
przelewa przez palce zbity twardy strach

jakie to zabawne
myśli

i chciałby zapłakać
ale już dawno zdrętwiały mu łzy

pod czujnym blaskiem latarni
rozrzucił niedbale na jej twarz
garść słonych łez
i złowrogą ciszę

chwiejnym rzutem oka
objął cienie
czekające w napięciu

zapłakał

nie ma dla nich ratunku
nie roznieśli go pogardą
nie podali jej ręki

wyciągnął pięść by zawrócić
nie trafił
padła bez tchu

szukam pytań

niecierpliwą myślą penetruję odpowiedzi

rzucili mnie w przeludniony gąszcz
bez środków uspokajających
i bez zapowiedzi
punktem jestem na ich mapie
przesuwanym od niechcenia
na pastwę zarzutów

ustawili wyścig
dubluje mnie świat
i wypomina że żyję za wolno
a ja przecież z całych sił podrywam ramiona
i obejmuję odpowiedzi
i szukam pytań
i nie znajduję nic
oprócz znaków zapytania

i znowu chcesz splamić wersy grymasem
słowa ubrudzić myślą zużytą
przepełnić treść mazią istnienia

i znowu chcesz błaznować
drwić z wrażliwości
bałamucić wizjonerskim uśmiechem

naiwni plączą się pod nogami
wykrzykując zaciekle poetyckie dekalogi

poeto
stań obok mnie
będziemy fałszem się upajać

chcę się zatracić w brudzie

uderzył mordą o bruk

jakże przyjemnie chłód betonu
koił jego rozpalone usta
jaką siłę dawała twardość betonu
gdy spajała jego rozwiązłe myśli
jakim bezpieczeństwem emanowała
płyta chodnikowa której
kurczowo się trzymał

dobrze mi tutaj
tylko kroki innych nie dają spokoju
stąpają ciężkimi stopami
deptają
nie rozumieją
że dół też dla ludzi
tych niepogodzonych

dobrze mi tutaj
ostatkiem sił wstaję
i znowu jestem wśród
swoich

człowiekiem jestem na ulicy
plamą zostanę na bruku

musisz rozplątać szybko poplątane słowa
i ułożyć z nich sens
kiedy to zrobisz nadaj im czucie
no wiesz muśnij je tchnieniem
nieważne czy zrobisz to w gniewie i byle jak
czy w nieśmiałej powodzi emocji
ma być widać człowieka

wlewaj we mnie nadzieję
wiarę złość zdradę kłamstwo
wieczność i nieskończoność
chcę się przepełnić
mów

przecież już skoczyłaś

pamiętasz?
odbiłaś się pokracznie od krawędzi
zwichnęłaś myśli
złamałaś obietnicę

spadałaś za wolno
pamiętasz?
męczył Cię nadmiar czasu
znudzona skubałaś powietrze

z hukiem wbiłaś się w ziemię
pozwoliłaś wypłynąć krwi
pamiętasz?
bawiło Cię zmiażdżone ciało

przecież już skoczyłaś
zjednoczyłaś się ze światem
pamiętasz...?

nie da się spaść do góry

splamione fobie szarpią realizm

wygłodzone grymasy lęku bezczeszczą ciało
szukając granic wytrzymałości

paraliż przybrał szkaradną maskę
szukając wykrzywionych myśli

absurdalny strach
obezwładnia

i choćbym w geście rozpaczy
roześmiała Ci się w twarz
plując łzami
Ty wyzwiesz mnie od optymistek
a potem wymiotując cierpieniem
zaczniesz zazdrościć mi szczęścia

skaleczył mnie w twarz jego ból
kiedy rymowały się nasze dusze
spijałam z wersów jego łkania
roześmiane wrzaski

potrząsałam gwałtownie słowami
żeby odnaleźć klucz do piekła
żeby jęki splamić swą dłonią
żeby potępieniem się upijać

i kiedy zasnęło jego ciało
moja dusza odżyła

zaszklone powieki rysują powierzchnię
spojrzenie otuliło się bliznami
uległ tej morderczej melodii widok
niedopasowany do nowego kształtu
rany
może na oślep będę skrywać spojrzenie

utkaj dotykiem opatrunek
teraźniejszością nasiąknięty

brudne łzy zostawiły ślad na chodniku
ukrywanie niewyraźnej twarzy nic nie da
dłonie już dawno przesiąkły ułudą

ułóż mnie do złowrogiego snu
pokutą naznacz zamglone spojrzenie
podaruj marzenie ciemnością muskane
i szkicuj

gdy mój oddech niespokojny zakłóci Ci noc
obrysuj go
rano odsłonisz jego kształt
i przypomnę sobie
jak się oddycha życiem