Twórczość, ozzi38

Miejski żywot powstaje wraz z ponurym brzaskiem poranka,
szelfowa chmura swym rytualnym tańcem zatacza krąg,
pochłonięta pląsem zdaje się zasłaniać piękne, błękitne przestworza.
Spostrzegłszy te dziwy, zakładam słuchawki, podążam przed siebie,
wyruszam donikąd a muzyką zagłuszam ciche lamenty mej duszy.
Mijam przystanek wyrzeczeń, osiedle rozpaczy, aleje złudzeń.
Miasto spowite smutną, szarą mgłą zdaje się zasypiać,
otulone tonami szkarłatnych smug szarości ...
Panie, czy ta wizja to projekcja mej podświadomej udręki ?
Oh, ulecz moje wnętrze, gdyż oczy spostrzegają rzeczywistość
przez pryzmat cierpiącej duszy ...

Droga mamo !!!

Tam na górze, w niebie jest mi dobrze, czuje się bezpiecznie. Matka Boża z Synem Bożym okazali mi wielkie miłosierdzie. Nie kryje, że na początku było mi bardzo ciężko z myślą, jak bardzo cierpieliście z powodu mej śmierci. Wcale nie była ona taka straszna, zaraz po niej znalazłam się w czarnym tunelu, na końcu którego widniało małe, blade światełko. Długo błądziłam w jego stronę zanim znalazłam się w niebie. Mamo, jak ciężko mi opisać prostymi, ludzkimi słowami to wspaniałe miejsce, w którym się teraz znajduje. Ta niebiańska kraina jest cudowniejsza stokroć od najdroższych klejnotów, diamentów czy sygnetów. Tak naprawdę żadne miejsce na Ziemi nie odzwierciedla piękna tego miejsca. Jestem naprawdę szczęśliwa, lecz w głębi siebie nadal mi [...]