Tak bardzo kocham ten czas w odległości 30 cm, w zasięgu wzroku, lubię ten rodzaj uśmiechu,jest w pewien sposób wyjątkowy, niepowtarzalny. Kocham Cię. Nienawidzę Cię. Irytuje mnie Twoja obecność, ale uwielbiam czuć Twój zapach. Nie lubię Twojego spojrzenia, ale pragnę patrzeć w Twoje oczy. Hipokryzja?

nic się nie zmieniło, mimo rozczarowań nadal chcę żeby było prosto, Ja, Ty, ciepło, czerwony pokój, stłumione światło, osobowości symfonia, myśli polifonia - bo wtedy ma to sens.

Chciałabym móc powiedzieć, że nie mam wcale najgorzej i że powinnam doceniać to co posiadam zamiast ciągle narzekać na absencje rzeczy jak widać dla mnie nieosiągalnych. Pytanie tylko czy to coś zmieni? Czy fakt że po prostu dostosuję się do swojego żywota przyniesie mi ulgę, czy będzie mi lżej tylko dlatego że nie myślę o tym czego tak bardzo chcę, a co za żadne skarby nie chce się pojawić w moim życiu?

Nie przestałam Cię kochać. Ja po prostu przestałam to okazywać, bo nie ważne jak bardzo bym się starała do Ciebie to nie dociera.