Twórczość, Nynulka

Dzisiejszy trudny czas kształtuje bohaterów, których nikt nie będzie musiał się wstydzić, ani za których w przyszłości przepraszać.

Niedawno tuż obok wprowadziła się Śmierć
I od chwili, gdy moją sąsiadką się stała
szuka u mnie względów, ciągle się przymila, uśmiechem białym szczerzy się do mnie zza płotu, lecz w oczach wciąż ma pustkę.
Patrzę z okna jak smutno snuje się po domu,
Nie ma przyjaciół, nikt jej nie odwiedza.
Czasem znika, a kiedy wraca, choć to niepojęte jej blada twarz staje jeszcze smutniejsza.
Usilnie stara się zasadzić kwiaty i pyta mnie czasem jak to robię, że mój ogród jest ciągle zielony i wszystko w nim kwitnie.
Bo ona, choć z całych sił pragnie nie umie nawet źdźbła trawy utrzymać przy życiu.
Gdzie stanie tam wszystko ginie,
Gdzie spojrzy tam wszelkie życie gaśnie.
Płacze wtedy długo nad swym losem. [...]

Jestem wdzięczna za ten czas, czas rozpaczy, depresji, lęków, bólu nie do zniesienia, jestem wdzięczna, bo ten czas dał mi bezcenną wiedzę o tych, którzy nigdy nie powinni znaleźć się w moich myślach i sercu ale też o tych, którzy zawsze będą mieć tam należne im miejsce.