Twórczość, Ntrzmiel

- Dziękuję Córeczko za kartkę i piękne życzenia. Też Cię kocham Słoneczko.
- Cieszę się, że dotarły. Kochaj mnie, kochaj, bo potrzeba mi tego bardziej niż kiedykolwiek. Ja też Was kocham, najmocniej na świecie.
- Zawsze będę Cię kochać i wspierać, jak tylko będę mogła. Zawsze będę przy Tobie - choć nie mogę fizycznie - to myślami zawsze. Coś się dzieje Skarbie?
- Wiem, że będziesz. Dziękuję. W sumie dzieje się coś, na co powinnam być od paru lat przygotowana... On zaczął się z kimś spotykać i mimo, że wiem, że to durne, to w środku mam taki chaos i tak mnie to boli, że nie mogę spać, nie mogę się skupić, ciągle chce mi się wyć i czuję się tak bardzo samotna, jak chyba jeszcze nigdy w życiu.
- Nawet nie wiesz Córeczko, jak bardzo dobrze Cię rozumiem i doskonale wiem, co czujesz. Jedyne lekarstwo to czas.
- Wiem, że mnie rozumiesz lepiej niż ktokolwiek inny i szczerze mówiąc, naprawdę nie wiem, jak mogłaś sobie poradzić tak dobrze z tym wszystkim, bo to co teraz dzieje się u mnie, to pikuś w porównaniu do tego, przez co przeszłaś Ty...
- Miałam Was.

Mama - najlepszy wybór na przyjaciela.

Nie musisz niczego mówić. Na Twojej twarzy wyryto słowa pozornego otrzeźwienia. Twoje oczy mówią do mnie i to mi wystarczy. Nie chcę słyszeć Twojego zachrypniętego głosu. Twoje źrenice poszerzają się i zwężają. Dopasowują się do wielkości mojej maleńkości. Pożerają mnie wzrokiem. Jesteś dumnym człowiekiem. Dumnym i szczęśliwym, bo dzisiaj to Twoje usta krzywią się w grymasie wierzchniego zadowolenia. Twoje spojrzenie sprzedaje mi każdą Twoją myśl. Żałujesz mnie, bo czuję, że cały świat opadł mi na barki i z każdą chwilą coraz bardziej przygniata mnie do ziemi. Nie kieruje Tobą empatia i współczucie. Widzę Twój cichy uśmiech. Mój ból wydaje Ci się śmiesznie mały. Mój ból wydaje się być dla Ciebie niczym w obliczu bólu całego świata, który dziś, tak egoistycznie, [...]

Ludzie potrzebują tak wielu oficjalnych okazji by być dla siebie serdecznymi i żadnej, by patrzeć na siebie wilkiem.

czarnego atłasu Królowo Bezwzględna -
- przecięta grymasem toń nieba bezdenna!
lecz racz mi wyjaśnić Ognista Potęgo:
czy będzie Twą wolą, by ognistą wstęgą
nagarnąć mi szczęścia do życia? czy raczej
zranione blaskiem niebo nad głową płacze?

Ze wspomnieniami po zakończonym związku jest jak z ulubioną koszulą poplamioną szminką: Z sentymentu ciągle trzymasz ją w szafie, choć wiesz, że już nigdy nie założysz. Kiedyś przychodzi jednak dzień, w którym trzeba się jej pozbyć i zrobić miejsce na nową.

Lesie przeklęty! Jak wrota piekieł roztwarty!
Wchłonąłeś już niejeden polski mundur - siłą z rąk wydarty!
Niechlubnym jest tobie historia wieszczem -
- Ziemia zbrukana więcej krwią niż deszczem,
Groza płynie żyłami twych szarych konarów -
- Tyś jest kwintesencją mej Polski koszmarów.
W wiosenne godziny, gdy pąk masz rozwijać -
- Dziś po dziesiątkach lat - znów pragniesz zabijać.
Od łez, choć wilgotne, blade Twe oblicze -
- Sucha ziemia tylko, a pośród niej znicze...
Przykryłeś już raz - honor nasz - gruzem i popiołem.
Dzisiaj skatowany naród znów cierpi pospołem.
Otuliłeś na powrót Polskę czarnym kirem -
- Przykryjesz jak niegdyś tragedię - czarnym żwirem.
Runął orzeł biały - w gąszcz - w jednej chwili.
Mieli oddać hołd i wrócić. Już nie powrócili.

Ogniem Cię napisał świat,
Z iskry zrodził Twój płomień.
Rozkwitły, boś z życia rad,
Niedługo gaśniesz potem.
Solennie stygnie Twój żar.
Lecisz dymem w obłoki.
Wypaliłeś życia czar -
- prochem stały się zwłoki.

Lepiej piąć się pod górę, kończąc wspinaczkę nie zobaczywszy szczytu, niż stać u jej podnóża, tęsknie wypatrując wierzchołka.