Twórczość, _nomercy_

gdyby kiedyś brakło Ci jej oczu, przypomnij sobie, co Cię tak cholernie boli.
pamiętasz już?

po prostu przypomnij sobie, że jej Twoich nie brakuje.

* odgrzewany kotlet, ale ciągle dla mnie aktualny.
po blisko 3 latach najwyraźniej nie stać mnie na nic nowego.
pozdrawiam :)

czym prędzej musimy nauczyć się nie przeżywać przeszłości tak, by ta dramatycznie wypaczała każdy nasz nadchodzący krok.

jeśli me serce jest ogromnym księżycem na Twym niebie, a płonące gwiazdy odbiciem tak wielu uczuć, co może być gorszego od mrocznej, bezksiężycowej nocy, pełnej właśnie spadających gwiazd? co może być gorszego?

nowy dzień, szary poranek, zimny deszcz nie pozostawiający złudzeń, który rozmywa ulotne wrażenie zbliżającej się wiosny. wtedy pozostaje tylko rozpaczliwe wypatrywanie tęczy, która daje nam ostatnią nadzieję.
bo przecież właśnie to niebo, na zawsze już będzie tym jedynym.

jak przykre są te wszystkie czułe i kochające słowa, które tak łapczywie zawsze pochłaniamy, a które, co często później się okazuje, nawet w minimalnym stopniu nie są w stanie przykryć prawdziwości wrażeń serca nadawcy.

uciekając od prawdziwego świata, uciekamy od życia. tracimy poczucie prawdy w naszych sercach, a co gorsza coraz wytrwalej okłamujemy samych siebie. nie przestaniemy się bać, jeśli nie zaryzykujemy, nie podniesiemy zasłony samotności i zwątpienia; jeśli tego nie zrobimy, mamy pewność, że niewiele się zmieni. nie tracąc jednak nadziei, jesteśmy w stanie odkryć ludzi, rzeczy i uczucia, które dawno już uznaliśmy za wymarłe, a które gdzieś w głębi nas pragną narodzić się na nowo.

nie zwlekajmy, życie czeka !

tak przecież zupełnie nieświadomie przywykliśmy do wyolbrzymiania nikłych klęsk, dumnie przy tym umniejszając znaczenie prawdziwych porażek.

największe ludzkie samotności w tak znaczącym stopniu kształtowane są często przez piękne przeszłości.

żal patrzeć, jak rozczarowująco marnujecie talent do bycia szczęśliwymi.
co gorsza, jeszcze bardziej żal tego, jak niepokojąco i katastrofalnie biorę z was przykład