Twórczość, Nithrom

Przeżyte lata nie są miarą wiedzy. Należy pamiętać, że starzeją się ludzie nie tylko mądrzy, ale też i skończeni idioci.

Choćby moja droga miała prowadzić przez ognie piekielne, to się ich nie ulęknę i poparzenia mi niestraszne, jeśli na końcu tej drogi widać chociaż cień cienia nadziei na szczęście

Patrzcie na niego! Patrzcie skrycie!
I śmiejcie się, kpijcie zeń obficie
Lecz szydźcie po kątach, szydźcie po cichu,
Nie ze strachu macie być bandą milczących mnichów,
Bo jeszcze coś przykrego powie.
Świat i tak się o tym nie dowie...

On na prawdę nie zasłużył- to samobójca.
Werter współczesny, w świecie tym bolesny
Żywot wiodący. Człowiek prawdy minionej.
On nie rozumie rzeczywistości na stół wyłożonej,
W tak proste twierdzenia złożonej.
Naiwnie przeciw nam walczący
I w dyrdymały wciąż wierzący...
Za nic ma pracę, za nic awanse
Zabawę, swawolę i harce.
On w miłość wierzy- idiota!
Kto naukę nie wierzy, ten helota
Dla zmyślonego boga rzeczy urojonych.
Myśmy pany tego świata- to jest prawda żywa!
Kto pieniądzem rządzi, ten w miłości pływa!
Duchy, uczucia, w cudy wiara
To poważa masa szara
Która za słaba jest do świata.
W proch się obrócą, przeminą ich lata
A wtedy zrozumieją, że to myśmy w racji.
Dość tej głupiej, przestarzałej okupacji.
Człowiek królem jest i bogiem
I tylko silni wyścig ten wygrają
Inni- niech okruchy z ziemi zbierają...

Lecz wiesz? Wiesz, co mnie przeraża?
Że to ciągle istnieje, jak zaraza.
Tych, co wierzą wciąż w te zabobony
I mówią, że nie tędy droga- są legiony.
I że to my będziemy płakać okrutnie
Bo rozum nam odebrało wierutnie
I że zwierzętami się staliśmy
My- co za pieniądzem biegliśmy!

Szanuj drugiego człowieka niezależnie od tego, kim jest i jak się zachowuje. Nigdy nie wiesz, czy to nie jest ktoś, kto zszedł na same dno piekła i wrócił stamtąd żyw...

Byłaś tego dnia tak piękna. Dnia, w którym... ah! Śnieżna biel sukni podkreślała Twą naturę, Kochanie. Czyniła to niezwykle subtelnie, acz jasno dla każdego, kto zna cię chociaż trochę. Mój Anioł- nie bez powodu tak mówiłem i tylko ja wiem, ile w tym prawdy. Zawsze jesteś piękna, dziś jednak przeszłaś sama siebie. W tak wyjątkową dla nas chwilę. Żaden dzień w całej długiej historii, czy to naszej, naszych następców, przodków, czy samego wszechświata nigdy nie był i nie będzie równie wyniosły jak te niepozorne dwadzieścia cztery godziny. A Ty byłaś spokojna, jak kamień... Wszyscy płakali ze wzruszenia, a ja najbardziej, gdy wyruszyliśmy w długi spacer ku naszemu celowi. Ostatni taki spacer... Heh... to zabawne, jak zwykłe kroki, których wykonujemy setki [...]

Jestem duchem- ale to nie znaczy, że nie istnieję.
Nie wiń mnie za to, że tak jest.
Czy masz pretensje do nieba o bycie błękitnym?
Dotykam, lecz nie czujesz,
Całuję, choć nie widzisz.
Pieszczę niewidzialnie
Przytulam niematerialnie.
Ale to nie znaczy, że to nie istnieje
i że duch nie pragnie z sił wszystkich
byśmy wreszcie oboje to poczuli...

Ps. ciekawe, czy ktoś zgadnie, o czym mówi ten wiersz :)

Zimno, tak mi zimno. Mróz przeszywa moje ciało. Nigdzie nie widać miejsca, gdzie można się ogrzać. Wszędzie widzę tylko lód i szron. Czuję się jak w sercu lodowej pustyni. Powoli ogarnia mnie zmęczenie, senność. Tracę nadzieję. Wystarczy skromny płomyk, nic więcej. Zimno mi. Nie, nie mogę się poddać, w końcu znajdę to, czego szukam. Idę. Dokąd? Nie wiem. O, może tam? Tam jest dużo dzieci, na pewno jest tam ciepło. Tak, to dobry wybór. Przechodzę przez czarną drogę, gdy nagle zauważam blask świateł jadącego pojazdu. Nie zdąży zatrzymać się. Przejechał nawet nie zatrzymując się. Nie było po co.
Właśnie trwała przerwa, dzieci krzyczały i biegały. To miłe miejsce. Powinno być mi dobrze. Zobaczę i posłucham tamtej grupki dzieci. Ciekawe, co [...]

Cóż za piękno! Cóż za wspaniałość!
Jak to mogło umykać wcześniej mym oczom?
Jak spod mistrzowskiego pędzla i dłuta.
A jak miło się go słucha!
Trel ptasi ledwie grą nieuka
Przy szepcie anielskiego głosu.
I nawet ten krwią i łzą zbrukany
Wojownik w piersi się cieszy
Na te delikatne dźwięki…
Pięknie mówi- lecz i pięknie słucha,
Koi w najgorsze czarne dni
Wywołując uśmiech, zwracając radość.
Człowiek dałby się i zabić w jej imieniu,
Gdyby tylko ten brzoskwiniowy zapach
Mógł czuć każdego poranka.
Lecz cóż z tego?
Ni dotknąć, ni skosztować nie można.
Zakazany to owoc…

***

Nie lubię pisać wierszy, wolę prozę. Uważam, że nie potrafię tego robić tak, by było to gładkie i piękne, jak u moich ulubionych poetów. Wolę wiersze czytać wieczorami przy lampce wina, gdy mam na to nastrój. Jednak czasem nachodzi ochota, by mimo tego coś napisać. Ale nie dla siebie, o nie... uważam, że wiersze powinny być zawsze dla kogoś i tego się trzymam tworząc swoje. Tak jest i z tym wierszykiem...