Twórczość, Niśka

nie chcę wiele
- mniej niż liść
leżący w trawie

nie chcę wiele
- mniej niż krople
deszczu w stawie

nie chcę wiele
- mniej niż szepty
w centrum miasta

nie chcę wiele
- mniej niż żółtych
groszy garstka

nie chcę wiele
- tylko więcej niezwykłości
w świecie codzienności.

Trochę smutniej
Płowieją obrazy w pamięci
na dnie oka
czarna tęcza

Trochę ciszej.
Łzy zbieram do szklanki
później wylewam
za firanki.

Trochę bliżej.
Głaszczę chude ciało
patrzę wstecz
i jest mi mało.

Trochę smutniej.
I ciszej.
I dalej.
I bliżej.

Tak bez końca będziemy kłamać
że wszystko jest jak było
nic złego się nie zdarzyło

Tak bez końca będę kłamać
że smutek mną nie szamoce
że przesypiam noce

Tak bez końca będziesz kłamać
że coś w nas wykiełkuje
że coś czujesz

Wciąż bez końca będę kłamać
że żyć potrafię
i nie zamknę się w szafie
wspomnień

padła tama
zburzyła się ściana
cienka jak liść suchy
jesienny

podeptane krople
sama moknę
na ustach mam
uśmiech

krok ostatni
taki nieporadny
liczę słowa które
pozostały

liczę dni
zapominam sny
które jawą były
długo

Zimny wiatr ciała nie ziębił
a dłonie splatały się same.
Smutek ni trochę nie gnębił
omijałam nawet wielką tamę.

Słowa były takie jednoznaczne
spojrzenia pełne szczerości.
Gesty zwykłe, nieznaczne
dawały tyle radości.

A dziś modlę się
- niech będzie tak jak było.

A dziś wierzę, że
wszystko mi się przyśniło.

Nie umiem napisać nic wyjątkowego
co dotknęłoby każdego myśli
to tylko słowa
wyznaczniki nienawiści

Nie umiem wyjaśnić co dzieje się złego
oczy stają się ślepe powoli
uszy głuchną
ktoś na to pozwolił

Nie ma we mnie nic pięknego
kłamią moje dłonie
ciało bezsilne
w morzu myśli tonie

Nasze życie było piękne i klarowne
dopóki moje koszmary
nie spełniły się dosłownie

Są wyciskacze łez
lepsze niż cebula
i w kinie dramaty

Przychodzą jako słowa
i krople
na liściach sałaty.

Czasem są gestami
kującymi mocno
jak kaktusy.

Są lepsze od cebuli
to ciernie
na duszy.

Czymże jestem bez Ciebie?
Bez-dusznym przedmiotem,
chodzącym na baterie
robotem.

Czemu noce nie są czarne?
Tylko bure i paskudne
gwiazdy jakieś
marne.

Kiedy patrzę niewidzącym wzrokiem
I chce mówić językiem swym niemym
Staję się głuchym potokiem

Kiedy patrzę i nie ma Ciebie
Nic nie widzę prócz odbicia
Przezroczystej siebie

Za wiele widzimy by udawać,
że jesteśmy ślepi na potknięcia.
A mogłoby się przecież zdawać,
że wszystko jest do pominięcia.

I dlatego wciąż widzimy
to co krzywe
i niezgrabne.

I dlatego wciąż ślepniemy
na momenty
ładne.