Twórczość, Nikaaaa

Mimo tego co się stało
nadal potrafimy ze sobą rozmawiać.
Mimo odległości
jesteśmy blisko,
ponieważ nasze uczucie
nadal trwa
i dobrze się trzyma
mimo przeszkód jakie napotkało.

Jestem oswojona Tobą.
Twoją obecnością.
Czuję Cię.
A kiedy jesteśmy obok siebie
nic już nie jest takie same.
Wiesz o tym.
Każdy to widzi.
Nie da się tego nie zauważyć.
Tak już jest.
Między piekłem,
a niebem.
Blask słońca.
Zimny powiew wiatru.
A po środku tłumu.
Całego zamieszania.
Stoimy MY.
Oddaleni ale między
wspólnym napięciem.
Tą samą falą.

Oddycham przyszłością,
która poprowadzi do przodu
- do wiecznego szczęścia
w cieniu twoich skrzydeł.

Udowodnię Tobie, że potrafię.
Nic się już nie liczy.
Podążaj za mną .
Wiele zobaczysz lecz nie przy moim boku.
Wszystko się zmieniło.
W szczególności Ty.
Myślisz, że nadal będę tą naiwną,
która zawsze na Ciebie czekała,
która była blisko mimo wszystko.
Lecz czas uległ zmianie.
Już nie czekam.
Podążam za swoimi marzeniami.

Odważni, by sprzeciwić się życiu,
biec pod wiatr za swoimi myślami,
nie zwracając uwagi na to co mówią inni,
żyjąc chwilą,
tym co jest teraz,
szczęściem, które przetrwa wieki
jeśli się o nie zadba.
Nie poddawaj się ty tu decydujesz
o swoim losie,
o swoich marzeniach.

Spróbuję zacząć wszystko od nowa.
Spróbuję zapomnieć.
Nie gwarantuję, że mi się uda,
ale spróbuję żyć tak jak wcześniej.
Jeśli staniesz na mojej drodze
to nie wiem co zrobię,
może już zaponę,
a może wszystko wróci na nowo.

Czy to co się stało
nie miało dla Ciebie znaczenia ?
Czy był to przypadek ?
Własne wyobrażenie
o szczęściu ?
Zaryzykowałeś i tak po prostu
odpuściłeś ?
Teraz ?
(...)

Doskonały w swojej niedoskonałości.
Piękny wśród codziennego dnia.
Błysk oczu odbijający blask słońca.
Cudowny.
Nie wyróżniający się znacznie od innych,
jednak widoczny pośród tłumów.
Inny od reszty.
Nadal mój.
Wypełniający codzienność dnia.
Wypełniający nocny cień.
Blisko duchem,
niekoniecznie świadomie.
Jesteś.
Czuję twą obecność.

Tak cierpiałam,
bo tak Cię kochałam.
Teraz będę iść do przodu,
nie oglądając się już
za siebie,
bo to przywołuje wspomnienia,
wspomnienia w których cierpię,
których żałuję,
i o których
kiedyś wspomnę.