Twórczość, Nika789

ulecieć z barwy i zapachu

poranków
oddechu

trudniej z lepkości
rąk czyichś

tam gdzie jest granica ciebie
zaczynam się ja

najmilszy

*by nie brakło nam wiary.

senność lekko pobudzoną
skryję
by nie zakrzepła na wietrze

okryję
biodra i włosy
czerwoną wstążką zaplatane

ubiorę Skromność
bezkarnie

dla ciebie
nie mam imienia ni nazwiska

nazwane nie inspiruje

jesteś

bliskością naszą
o usta skromne za daleko

dłońmi
co wiersz biały kreślą

jutrem
co rozpęczni w źdźble
rozsupła
źrenic twych bezkresne granice

*Memu Natchnieniu.

wiesz

jest w tobie krótki wiersz
co zmierzchem na poduszce się kładzie-
czwarta pięćdziesiąt dziewięć popełniony

najcichszy ze wszystkich poranków-
a jeśli poranek to tylko po to by tęsknić i uczyć się
zapominać

w tobie najcieplejszy styczeń tego roku-
świt dniał gęstym powietrzem

pamiętasz

na piękno czeka się jak na listonosza

w strugach deszczu
zachlapanych butach

przyjdzie

*Łukaszowi. By wciąż trwał.

słońce wschodzi zawsze szeptem
niewypowiedzianym
nie mówi nic
albo niewiele
a czuję jego słów smak

i znają go moje wargi

Ty jesteś-
wiersz mój niedokończony
kreślony nad ranem

*Łukaszowi.

stąd – dotąd
słowo miłość jest pełniejsze o miłość
o wyraz
nad wyraz

by nie powiedzieć o życie i śmierć
bo dobrze jej się mieszka we włoskach
brwi

trupom już nie patrzy się w oczy

mają zasznurowane usta-
koloru sepii i
palce splecione ingerencją rąk
czyichś

tobie na imię jest On
i On się nigdy nie dowie

jesteś już za krótka
na trudne rozmowy:
„bo ja czasem codziennie tęsknię
proszę Pana”

pancerz mój chitynowy-
ciało bezsenne

to tyle co wyniknąć z koniunkcji

mieć usta które mówią
szept
krzyczeć je

palcami ułomny dotyk
popełniać

1.
moje usta są trudne
trudne są moje usta

nie dotykały
bezmyślnie
byle dotknąć byle już

więc trudne są moje wargi

2.
patrzyłeś na nie patrzyłeś
oczy twoje
szukały
tego czego nigdy nie mówię pogrzebanym

3.
zawsze miałaś chłodne dłonie
mówiłeś

przecież już październik
myślałam

milczały

usta moje-
twór dziwny

mój dom zwykły zwyczajny
z błękitnym oknem na zewnątrz
i długim warkoczem
w środku

zamknięty został na cztery spusty

otworzą go może
gdy oddech nie będzie mógł pierzchnąć
gdy ktoś się zaniepokoi
że zamknięte że ciemno że smród

to takie trudne pisać o śmierci
czarnej
miłości-
brunatnej

wiersze
na spalenie wystawione

może daleko nam do siebie

nie dzielimy przecież wspólnie stołu
opłatka w wigilijną noc
wgłębienia na szyi

wciąż nie płaczemy razem
bo mgła
i znów nie ma między nami nic

spotkałam dziś człowieka
powiedział mi -

może kropka nie równa się koniec
a osobno nie znaczy oddzielnie

jestem obiecana nieobecna
współistotna

ciało moje-
wygrzeczniało
ubiera teraz bluzki z kołnierzykiem

pierwsza haftka i jest
druga i nie ma-
ciebie

tego
który był nie będąc

twoje-
posakralniało
pewnie odprawia teraz słodkie nabożeństwo

za wiersze i liście zebrane jesiennym chłodem
pochowane gdzieś po szafach

pokutą do następnej odpięte

ty jeszcze nie wiesz
a ja na jesień jestem jeszcze ciemniej romantyczna

jesteś
ale czy kocham czy tylko patrzę

kochać-
naucz bo czasem nie mogę dotknąć

nogę od krzesła
stół z chlebem na nim powszednim
modlitwę do niego

o Niego

patrzeć-
by wciąż za mało widzieć
ale ujrzeć to co moje

miało być

nocą i dniem milczeniem i nie

wciąż jesteś-
niczyj
niczyja

nie Twoja i nie Jego

w miejscach do których nie powinno się wchodzić

pełno w nich zasadzek
mało tętnienia