Twórczość, niewolnica

Tęsknisz?

Pytam siebie
błąkając się nocą myślami.
To nie rozstanie tak boli
a skrycie.
Nie wyśnione westchnienia.

Płaczesz?

Pytam siebie
kryjąc twarz za włosami.
To nie smutek łzy Ci wyciska
a życie.
Nieme zawodzenia.

W wieczność z Tobą wskoczyć.
Po pas, po szyje.
Póki żyje.
Mieć czas na łaskotki.
Na taniec na śmiech.
Na spanie.
Tulić się przy blasku świec.
Łzy radości ocierać.
Błyski w oku kolekcjonować.
Chować się razem pod parasolem.
Patrzeć sobie w oczy.
I śnic.
Że prawdą to wszystko być moglo
A potem zbudzić sie
I poszukac Cie w pamięci
Bo juz tylko tam mieszkasz.

Nie pewnym krokiem w noc
stąpam.
Samotność sapie za uchem.
Ciężar zwieszony na szyi,
wspomnienia
Oczyszczenia pragnie me serce,
nic więcej.
Nie być
Nie myśleć.
Zacząć dzień nowy
Z nadzieją.

Mów do mnie
mów proszę,
niech słyszę Twój glos
w Swojej głowie.

Dotykaj mnie
dotykaj proszę,
niech czuję Twój dotyk
na Swej skórze.

Patrz na mnie
patrz proszę,
niech widzę Siebie
w Twoich oczach.

Choć krótki czas dla Nas przeznaczony,
Chcę najwięcej Cię wchłonąć
Dla Siebie.

Chcę pamięć Tobą wypełnić

Bo w serce
wkradłeś się sam.

Kochać Cię nie znoszę,
Proszę podaj mi kalosze,
Pójdę i w kałuży zapomnę,
Chcę mieć znowu serce przytomne.

Jak kwiat z nocnej ćmy,
cień maskuje moją łzę.
Choć raz nie chcę czuć jej
na dłoni mej.

To Ty.

Oddech Twój jak cierń,
rozcina moją duszę.
To sen tylko sen,
wspomnienie jak okruszek.

Jak się z myśli wykaraskać
gdy wspomnienie aż tak boli,
gdy bez cienia tamtej chwili
żyć by było lżej lecz
puste tchnienie
szronu z szyby
nie rozgrzeje.
Gdy w pokoju,
szafie,
wannie
jest tej zimy zapach słodki,
bez pojęcia zakwitają na polanie tej stokrotki.
Nie inaczej,
nie tak samo,
zadrapane szkło ze stali.
Zima się torami ciągnie
w sercu umykając dłoni.

Szłam kiedyś doliną marzeń,
każdy ptak miał skrzydła koloru Twoich oczu,
każdy kwiat pachniał Twoim ciałem,
każde jezioro miało Twoją twarz,
każdy strumień szumiał Twoim głosem.
Wiatr cicho szeptał Twoje imię,
zwierzęta otulały mnie Twoim ciepłem,
promienie słońca dotykały mnie Twoimi dłońmi.
Czułam się bezpieczna
w niezrozumiałych marzeniach.
Do dnia, gdy spotkałam Ciebie.
Zrozumiałam swój spacer po marzeniach,
dolina wiodła mnie do Ciebie,
rzeczywistość przeniosła się na łąki w kolorze Twoich włosów.
Mój czas stracił wskazówki,
mój zegar zaczął bić rytmem Twojego serca.
Trwać tak w nieskończoność,
z Tobą przemierzać ścieżki,
w Tobie być zatopiona,
Tobą być otoczona.
Marzenie, które jest moją rzeczywistością,
moja codzienność, która była marzeniem.

Tobie oddana na wieki
od wieków Tobie przeznaczona
Twoja przyszła Żona

Zatańczmy
jakbyśmy słyszeli najpiękniejszą muzykę świata.
Wtul we mnie swe myśli
i odpłyńmy w marzenia
tkane przędzą namiętności.
Niech wiedzie Nas melodia dusz.
Splecione dłonie
pieszczą się delikatnie
muskane fantazjami.
Znają się
Nasze ciała.
Dziś koncert dają
spełnienia łaknące
spojrzenia tęskniące.
Otrzyj o mnie pragnienia.
Każdy ruch lekko jak motyl,
przecina ciszę zroszoną potem
pustynię uczuć wyrzeczenia.
Kroki nieśpieszne
chwytające chwile
by zapamiętać najwięcej.
W ramionach Nas niesie pożądanie
spłoszone zawstydzenia
zstępujące uniesienia.
I jedna łza
bo tylko ten taniec
możemy sobie dać.

Nie mogę Cię mieć
choć tak bardzo chcę.
Oceany łez nie dla mnie są
bo to szczęście jest.
Bez łez.
Tylko cichutko w duszy gra.
To mi daj
więcej nic.
Ktoś inny zajął miejsce twe
i Ja żyję tak.
Ktoś inny Ciebie dziś ma
i Ty żyjesz tak.
Nikt nie znajdzie już Nas,
minął czas.
I tylko w duszy mi grasz.
Twej duszy gra.

Drażnić, pobudzać, zwodzić
byś płonął.
By mój oddech burzył Twą krew,
by mój dotyk wzbudzał pożądanie.
Przejrzysta miłość,
wciąż czekające kochanie.
Wszystko to tajemnica,
bez szansy na rozwikłanie.