Twórczość, NIEobliczalna

Najgłośniejszym krzykiem jest szept ust zakochanego mężczyzny ...

Kocham Cię... ciii
ja Ciebie też

i powiedział żem bez serca, a przecież mam dwa. Więc jak to możliwe, że czuję mniej niż kiedyś jedno ... ?

I życie tu ma sens, ze strachu przed złem, które słyszę w Twym głosie przez telefon zaufania, który steruje mą myślą i zalewa oczy co noc deszczem łez..

tęsknotą bowiem ma miłość
i kocham Cię coraz to mocniej
nieufnością -
beznadziejną złodziejką
słów

Podajmy sobie dłonie, czas przeprosić za krzywdy kobiet i mężczyzn, ranimy tak samo słowem i zdradą zadaną, nikt w biel nie ubrany, nikt z nas niewinny ... każdy jednako życiem opętany !

I żyć godnie, bez zbędnych słów i pustych obietnic, bez łez i nieszczerych ust, poza wzrokiem krytyki parszywych głów .

Od życia dostajesz w twarz, tylko dlatego, że los chce byś zawsze miał siłę odbić się od dna .

nie wypuszczaj z dłoni motyla nadziei ...

Oczy mam wyschnięte od łez, poszarzałą twarz, zapadnięte policzki, nie-dokończony sen
i czasem jutro zdaje się być kolejną tylko pułapką . . .

I kłamał ten ktoś, mówiąc że tęsknota umacnia, na mnie źle to działa, nie czuje tak mocno... Po prostu za mało zaufałam .

Jak żyć mam w milczeniu, gdy krzyk rozrywa duszę, a diabeł szepce do ucha i deszczem zazdrości oblewa serce otarte o smutek ... ?

i powiedz mi kiedy będę szczęśliwa, gdy strach bardzo boli,
a tęsknota od środka me serce rozrywa ...

I kołysz me serce z powiewem wiatru tak lekko, by dotykały nieba jak me usta, gdy muskają Twe wargi we wspomnieniach ... nocą i o świcie ... gdy skulona płaczę rzewnymi łzami tęsknoty .

I mów mi szeptem, że mnie kochasz, powtarzaj mi ciągle jak bardzo, bym dziś nabrała siły i żyć jutro o świcie mi się chciało .