Twórczość, Niebajkowa

Jestem niewiarygodnie sama w swej samotności. Sama w oddychaniu, smakowaniu, odczuwaniu tego wszystkiego. Nauczyłam się tego przez długie miesiące. Teraz nawet nie wiem czy jestem w stanie żyć obok kogokolwiek.

Gdzieś w przeświadczeniu jest coś takiego, że porażka moja była początkiem wielkiego zwycięstwa.

Wiem, że to co daje się drugiemu człowiekowi, wraca w dwójnasób. Oby wróciło. Zniszczenie za zniszczenie. Miłość za miłość.

Więc wiej wietrze i przewiej to, co tak zasiedziałe w sercu. Zmyj deszczu drogi, najbrudniejsze zakamarki serca. A ty chłodzie daj pamiętać jak smakujesz. Łatwiej będzie mi przyjąć ciepło, jakie czyha za rogiem.

Kochaj, szanuj, uwierz i miej nadzieję. Nigdy nie wiadomo jak zakończy się ten dzień. Każda chwila dnia dzisiejszego jest po to byś mógł zacząć od nowa.

Nadzieja jest ponoć matką głupich i kretynów. Wolę być głupią a może nawet i kretynką, niż trwać bez najmniejszej jej cząstki. Iskra nadziei szczerej jest więcej warta niż trwanie w jej ułudzie. Ona dodaje mi skrzydeł, których nikt nie jest w stanie mi wyrwać

W sercu zawsze pozostanie ślad po tej miłości. Do końca życia będę ją pamiętać, bo ślad ten odznaczył się w całej pojemności, wadze właściwej, długości i szerokości serca. Ślad ten wypełnił je całe, jakąkolwiek miarą by nie mierzyć.
I doprawdy nie wiem w jaki sposób mam zrobić miejsce na nowe, nieznane. Na przyszłość, która ma nadejść.

Podniosę się. Poprosiłam mojego anioła o pomoc. Poniesie mnie na swych skrzydłach. Spojrzy czule na mnie i powie, że teraz poczuję tylko spokój. Będzie mi strażnikiem wszystkiego co mam. Podniesie mnie i pokaże inny świat oraz życie. W którym miłość jest piękna a łzy z jej powodu nie lecą po żadnym policzku.

Nie uważam za problem posiadanie w dzisiejszych czasach w sobie uczuć. Nie jest przekleństwem bycie wrażliwą. Tak jak kochać całą sobą, zapominając o sobie, od początku do końca i bezwarunkowo. Problemem jest brak otwartego, drugiego serca, uodpornionego poprzez zło i surowość tego świata. Ja przynajmniej nie poddałam się niedorzeczności, że nie zasadnym jest pokazywać innym swe prawdziwe odczucia.

Samotność, przerażające słowo. Jednocześnie w swym znaczeniu ma tak wiele spokoju, ciszy, kojącego poranka. Daje ból, którego nie sposób opisać. Ból odczuć, które chowałam, odrzucałam, broniłam się. Jak opisać samotność, która jest bólem, cierpieniem, podciętymi skrzydłami, niezrozumieniem, odrzuceniem, pustką, rozczarowaniem, tęsknotą? Paletą barw? Numeracją, skalą od do?
Samotność, moja samotność.

Nikogo do niej nie zaproszę.

Warto było przejść wiele, by spotkać ciebie. Nic nie dzieje się przypadkiem. To był ten czas i to miejsce. Dwóch serc, które spotkały się na chwilę w swej gonitwie o uczucia, w poszukiwaniu ich. Przysiadły te nasze serca, spojrzały na siebie. Moje zapatrzyło się zbyt długo i pokochało. Twoje jednak szukało innego niż moje.
Moje serce nadal pamięta zapatrzenie. Wzdycha głęboko wspominając. Nawet są dni, że cierpi z tęsknoty za twoim.
Dziś przymknęło oczy i zrozumiało, że żar zbyt mocno go wypala. I zapłakało. A płacząc gasi ten żar, jak woda pogorzelisko. Umiera powoli na myśl o tym, że nigdy więcej jej nie zobaczy. Twej miłości. Twych oczu. Tego co piękne. Tego co mogłoby być.

Przestałam się bać... cierpieć.