Twórczość, neurosis

Czas na rozstanie dała natura,
mimo zapewnień że tak nie będzie.
W świat rozrzuciła teraz jak pióra,
jak spadające z dębu żołędzie.

Sen.

I nie zamykanie oczu by przyspieszyć jutro,
I nie zamykanie w nadziei na zawsze,
Lecz mimo wolne bez wyraźnych chęci,
Jest początkiem rozwiązania wewnętrznych nieścisłości.

Chciała zwrócić mu serce i uzyskać z powrotem rozum. Nie zgodził sie. Wolał żyć bez serca, lecz móc co dzień zatruwać jej myśli.

Każdy stoi na linie zawieszonej pomiędzy marzeniami a codziennością, gdy przybliża sie do wybranego celu, inny znika mu z oczu.