Twórczość, neonli

niech będą chwaleni
ci, którzy liczą zęby świata rozgrzanym językiem
ci, których ręce sięgają dziesięć tysięcy kilometrów dalej niż przeciętnie
ci, których nogi niosą na nieodkryte lądy
ci, których kolana krwawią od upadków ze słodkich rowerów dzieciństwa
ci, których biodra płoną od wyzwalającego tańca
ci, których głowy wypełnione są międzygwiezdnym pyłem, niewidocznym dla oczu, widocznym dla umysłu
ci, których usta piją nektar wiedzy, dzikość słów, rządzę poznania
ci, których oczy orbitują w ekstazie
ci, których mózgi są kolorowymi mozaikami
ci, których ciała zdobią nowoczesne meandry i nie są tylko pustymi naczyniami
ci, których włosy lśnią anielskim światłem i iskrzą się w słońcu
ci, których palce przesuwają się bezbłędnie po klawiaturze doświadczeń
ci, których serca są utkane z tętniącego, nieregularnego rytmu
bądźcie chwaleni albowiem wy naprawdę żyjecie

zautomatyzowana głowa
zaprogramowane milczenie
zaprogramowana mowa

mechaniczne ręce
srebrne zęby
ostrych jak noże
cienkich nitek kłęby

mechaniczne nogi
ołowiane stopy
przyszpilone do podłogi

czujesz coś?
nie
ja też nie
to może i lepiej

nie patrzę w dal
obserwuję ją jak porusza się
zgrabnie wskakując na pal
drzewa ściętego dwa lata temu przez poetów

i siadało pod nim wielu
i pisało pod natchnieniem
o wilczycy która często umykała przed spojrzeniem

bądź pochwalony panie z mistycznej rzeki
bądź pochwalony panie z wieżowca wysokiego
bądź pochwalony panie z burdelu malutkiego
bądź pochwalony panie z rynsztoka (i jego ścieki)
bądźcie chwaleni i wy wszyscy wyklęci nie święci na tym świecie

siedziałam w pokoju 203
na zniszczonej kanapie
w kolorze wiśni
patrzyłam na deszcz co powoli kapie
i na świat

piękno świata
jego cały majestat
chmury słońce deszcz
i inne jego bogactwa

zachwycałam się tą chwilą
innymi ludźmi niż zwykle
innymi budynkami

zachwycałam się tym całym wyrazem
świata
na ścianie
naprzeciw
szkoda że był on tylko obrazem

nie rozróżniamy już kolorów
szare żółte czerwone
wszystko to samo

nie rozróżniamy już emocji
strach radość obojętność
wszystko to samo

nie rozróżniamy już ludzi
ja ty on
wszyscy tacy sami

i tylko ona jedna przypomina ci
kolor twoich oczu
specyficzną mimikę i gesty

to przecież mama
ją wszędzie rozpoznasz

powiedzieli
spakuj się
ale weź tylko najważniejsze rzeczy
nie mamy więcej miejsca moja droga

podniszczona ramka ze zdjęciem
bez przerwy rzucana na ziemię w furii
i podnoszona z bezsilności

tomik poezji szaleńca
z przypiskami po bokach
i śmiesznymi rysunkami u góry

nie mamy więcej miejsca moja droga
spakowałam jeszcze parę ubrań
i wyruszyłam z nimi

z poetami na codzienne gderanie
o tym co boli
co ostatnio zawiodło
co cieszy co smuci
co zmusza do myślenia
aby zbudować nową generację
nowe pokolenie nieskalane

lecz nie mamy więcej miejsca dla Ciebie
spóźniłaś się

jesteśmy połączeni
jasnym światłem co świeci i nigdy nie gaśnie
tętniącym w nas pulsem i życiem
rytmem wygrywanym przez połączenia nerwowe

jesteśmy połączeni
niepokornym mrokiem
milczącymi spojrzeniami pełnymi sugestii
które tylko ja i Ty potrafimy odczytać

jesteśmy połączeni
szczęściem i nieszczęściem
dniem i nocą
każdą porą

jesteśmy połączeni
płomieniami niegasnącymi
choć często zalewanymi wodą
przysypywani piaskiem

czy mógłbym dotknąć twojej dłoni
choć pytać o to nie muszę szepcę to
czerwień zieleń ból w mej skroni
nie daje mi spać

leżę i ty leżysz przy mnie
nie śpisz oddychasz powoli
bez pośpiechu

czy mógłbym dotknąć twojej dłoni
choć wcale nie chcę tego robić
noc i dzień ból w mej skroni nie daje mi spać

leżę i ty leżysz przy mnie
nie śpisz oddychasz mimo woli
boisz się lecz trwasz

widziałam wczoraj w sieni
pana którego ścięli
niecodzienne widoki
ciekawskie nasienie znad zatoki
nie pamiętał przestrogi
wzięli go za rogi
do drzewa przyszpilili
na śmierć zostawili
przyszli i dzicy
krew mu tryskała spod przyłbicy
zwęszyli tę woń
dobili biedaka prosto w skroń
lecz on wciąż się ruszał
dziki wciąż go ogłuszał
i tak w kółko bez ustanku
ani chwili przystanku
i kiedy wreszcie dość go mieli
wzięli miecz i łeb mu ścięli

akt po akcie lecz w antrakcie przeżywamy tę bitwę
niczym nie przypominającą dawnych czasów
współczesny najazd wojsk na Litwę
ojczyznę moją i zieleń lasów

nie mam pieniędzy aby zapłacić
lecz jaka jest cena sztuki skoro sami w niej gramy?
przed dyrektorem nie będę się łasić
i co z tego że z losem wciąż igramy?

walczę o moje
nie ich
i nie twoje
walczę o moje
nie ich
i nie twoje
walczę o wolność
o słowo
o polskość

białe chmury gotowe i zwarte
na powitanie
potem ujrzałem biały tron
ktoś obok powiedział to teraz twój dom

i po prawicy zasiadłem
i spojrzałem w lewo
w górze niebo otwarte rozlało poezję na mnie

łapałem słowa jak mannę
sączyłem każdą mądrość życiową
błagałem o więcej upojony radością

przepełniony do granic niespotykaną miłością
byłem bezpieczny i rad
nie mówiąc o tym nikomu
bo nie musiałem
byłem przecież w domu