Twórczość, NataliaElizabeth

Czas zacząć nowy rok. W którym pewnie nadal niczego nie zmienię, pomimo tych wszystkich postanowień i obietnic. Ale zawsze trzeba próbować.

To zadziwiające, jaki wpływ mają na siebie rzeczy pozornie niezwiązane. Bo co ma szkoła do samotności? Powinna wręcz ją likwidować. A jest zupełnie odwrotnie. Ci wszyscy ludzie tylko zwiększają nasze osamotnienie. Widzenie ich razem, śmiejących się z przyjaciółmi boli. Boli, bo my nie mamy z kim się śmiać. A kiedy jesteśmy sami, w zaciszu własnego pokoju, jest już inaczej. Możemy cieszyć się i płakać razem z fikcyjnymi postaciami, które kochamy bardziej niż te realne. Śpiewać na cały głos i tańczyć, nie martwiąc się, że ktoś będzie nas oceniał. W końcu jesteśmy naprawdę sobą. I fakt, że nie mamy z kim tego dzielić przestaje mieć tak duże znaczenie.

Gdybym miała opisać swoje życie jednym słowem, wybrałabym domino.
Do pewnego czasu jest stabilnie, przynajmniej z pozoru. Kaźda część jakoś trzyma się w pionie.
A kiedy jedna upada, sypią się wszystkie po kolei.

To niesamowite, jak słabo znamy ludzi, których spotykamy tak często. Widujemy ich niemal codziennie, a tak naprawdę nie mamy pojęcia kim są. Nie wiemy o czym marzą, czym się pasjonują czy co lubią robić o trzeciej nad ranem. Nie znamy nawet jednego rozdziału ich historii.
To smutne, że coraz bardziej zamykajmy się na innych i oddalamy od nich. Nie chcemy szczerze rozmawiać i poruszamy tylko błahe tematy.
Ale najgorsze jest to, że nie widzimy w tym nic złego...