Twórczość, NatalalalaK

Każdej nocy mam wrażenie, że ciemność w mym pokoju to otchłań pochłaniająca mnie całą: moje myśli, uczucia, siłę, oddech. Tak jak zrobiłeś to Ty, rozkoszny przedmiocie moich cierpień - masz mnie całą, tylko dla siebie. Zawładnięta jestem Tobą, niczym tą ciemnością w pokoju. Nie ma ucieczki.

Chcę móc być przy Tobie całe wieki, aby nigdy nie poczuć, jak to jest stracić Ukochaną Osobę, mimo tego, że tak naprawdę mą nie byłaś nigdy.

Nie wiem jak się czuję. Nijak. Widząc Cię jednocześnie czuję radość, to przyjemne uderzenie wewnętrznego ciepła, ale z drugiej strony ogarnia mnie głęboki żal i czuję pustkę. Pustkę w sercu, w którym odbija się ta miłość z głośnym echem. To tak, jakbyś miał pusty żołądek i czuł, słyszał, jak Ci w nim burczy. Wtedy wiesz, że jesteś głodny. Tak samo ja wiem, że mimo wszystko nadal Cię kocham.

Moim dylematem jest fakt, iż kiedy się uśmiechasz, mam ochotę nieustannie wtedy patrzeć na Ciebie i jednocześnie w tym samym momencie pocałować Twoje roześmiane usta.

Kocham patrzeć w Twoje błękitne oczy. Uwielbiam się w nich zatapiać bez pamięci. Wyobrażając sobie, iż są one oceanem próbuję się ratować, ale jest już za późno. Gdy sięgam dna Twego zawstydzonego wzroku, po chwili odwracasz spojrzenie. Policzki zalewają Ci się delikatnym rumieńcem i obdarowujesz mnie swoim pastelowym uśmiechem.

Gdy poznałam Ciebie przekonałam się, że nawet najpiękniejsza róża jednak ma kolce, które potrafi bezwzględnie wykorzystać.

Nie umiem zebrać się w sobie i powiedzieć, co czuję.
Bo tym, co dla mnie znaczysz wiem, że wszystko zespuję.