Twórczość, NaDzieJa_19

Zazwyczaj głowę porośniętą mam banałami, jednakże obcinam je rzadko. Najczęściej dopiero, gdy urosną na tyle, że same, bez mojej kontroli wykrzykują słowa "kocham cię" w twoim właśnie kierunku. Nie czuję żalu. Naprawdę nie czuję. Czasem szkoda mi tylko czasu i tylu zapisanych kartek. Słów mi nawet szkoda i myśli, które tak dozgonnie, skrupulatnie wypełniałam tobą. Przez długi okres były puste, teraz, o ironio, znów wypełniam je twoim zapachem i smakiem. Ale jest pewna różnica. W mych zapisanych myślach przed każdym słowem dotyczącym ciebie umieszczam wyraz "nienawidzę" koniecznie literami powiększonymi, by o tym nie zapomnieć. Widzisz, wciąż wierzę, że z "nienawidzę" przed twoim imieniem będzie mi o wiele łatwiej, niżeli z "kocham".

Dzisiejsza cywilizacja zamienia miłość w produkt do reklam, zabawkę, którą można pobawić się przez tydzień, by później rzucić ją niedbale w kąt.

A ja pragnę istnieć w każdej sylabie, która wypływa z twoich ust, być we wszystkich miejscach, które odwiedzasz, by permanentnie przypominać ci o swoim istnieniu. Nic tak mnie nie przeraża, jak bycie zapomnianą zabawką.

Minęły 3 miesiące. Ja nadal pamiętam jego wzrok, każdy szczegół jego wyglądu...,zachowania... Dzień po dniu zagłębiam się w tej miłości coraz bardziej. I nie chcę z niej zrezygnować. Dzieli nas teraz tyle kilometrów, jednak czuję,jakby był tuz obok, otulając mnie swoim ramieniem... Jego zapach towarzyszy mi w każdej sekundzie tych szarych dni. I uśmiecham się. Coraz częściej, coraz bardziej wierząc.

Stałam w oknie już kilka godzin, czekając na twoje przybycie. Grube krople deszczu przebijały powietrze i opadały z hukiem na ziemię. Powoli, lekkim krokiem nadchodził zmrok. Czekałam, choć nie miałam żadnej gwarancji na to, że się pojawisz. Wszak nie byłam ideałem. Wszak wciąż drgały mi wargi, gdy naciskałeś na nie swoimi wargami.Wszak nadal bałam się otworzyć na ciebie w pełni... Z masochistycznych przemyśleń wyrwało mnie twoje oblicze widoczne lekkim cieniem w oddali. Mimo wady wzroku twoją postać poznałabym w ciemności, z zamkniętymi oczami. Reagowyły nie oczy, lecz ciało, każda jego komórka. Zarzuciwszy kurtkę wybiegłam na zewnątrz. Biegłam do ciebie poprzez deszcz i mrok, biegłam do mojej opoki i enklawy. Widząc mnie uniosłeś charakterystycznie lewą brew. Nie zastanawiałam się już, co to znaczy, co sobie myślisz, po prostu rzuciłam ci w ramiona, bez wyjaśnień, bez słów. Mimo silnej woli zaczęłam płakać, szlochać do granic wszelakich możliwości. Płakałam za każdy dzień, godzinę, sekundę bez ciebie. Wylało się to, co tłumiłam w sobie przez cały rok. Nie pytałeś o nic. Wiedziałeś dobrze, co czuję, mimo, iż przecież nigdy o tym nie mówiłam. Moje łzy mieszały się z deszczem, przemoknieci stwarzaliśmy wrażenie jednego ciała w miłosnym uścisku.
Nie wiem, co bylo dalej. O poranku, gdy obudził mnie twój zapach zaczęliśmy pisać nowy poemat za pomocą naszych zmysłów.

Siedzieliśmy odłączeni od tłumu. W głowach do świadomości przebijały się najbardziej irracjonalne pragnienia, we krwi z rozkoszą rozprzestrzeniało się czerwone wino.
Podniosłeś delikatnie powieki, kładąc przy tym swoją dużą dłoń na mojej- kruchej i delikatnej. Zacząłeś mówić. Dużo i zachłannie, jakby czując, że w każdej chwili mogę ci przerwać.
-Wy kobiety macie w głowie wciąż wyidealizowany obraz tego jedynego, prawada? Każda z was pragnie, by facet miał dużo kasy, dobry samochód, a w łóżku dużo energii. Rzecz jasna musi też dobrze wyglądać. Włosy na żel, ogolona klatka piersiowa, najmodniejsze buty, garnitury,a poza tym...- ciągnąłeś nieprzerwanie.
Niesodziewanie, przerwałam ci, po raz pierwszy tego wieczoru, zmieniając głos na bardziej podniosły.
-Co z tego, że masz to wszystko, skoro nie wiesz, czego pragnę ja? Widzisz, mój drogi... Mam głęboko w nosie modne samochody i ubrania, a mężczyzna z zarostem jest dla mnie o stokroć bardziej pociągający, niżeli młokos, który chce wyglądać jak model z bilbordu. Nie szukam faceta idealnego, lecz takiego, który mój punkt G odnajdzie poprzez mózg i pragnienie, a nie zabawki z seks shopu. Do tego musi mnie słuchać, a nie tylko rozbierać wzrokiem. I dlatego właśnie jestem sama.

Powiedziałeś, że znów napleciesz moje włosy na swoje palce, gdy wyswobodzę się z nierealnych marzeń i zacznę żyć pełnią życia z nową, czystą księgą, którą oboje zapiszemy za pomocą pocałunków i słów.
Tak więc spójrz dziś na mnie. Chodzę w sukienkach, obcięłam włosy a moje oczy są tak zielone, jak nigdy dotąd. Nie wylewam już łez, czytając Poświatowską. Mogę bowiem czytać ją tobie, dotykając słów tak delikatnie i z takim uczuciem, jakbym za pomocą tej poezji dotykała ciebie.
Cieszę się życiem leżąc krzyżem na trawie, lub mówiąc ci o tym, jaki odcień błękitu widzę dziś na niebie. I śmieję się przy tym ponoć jak histeryczne dziecko.
Twoje oczy z taką radością i uwagą śledzą mój każdy ruch, że chwilami czuję, jakbyś stanowił swoistą publiczność, a ja zaś - aktorkę na scenie. Jednakże nie mam żadnej tremy, a ty oporów, by zminimalizować dystans między nami do tego stopnia, że czasem przypuszczam, iż stanowimy niepowtarzalną jedność.
Jesteśmy szczęśliwi, mimo że ja nadal zapisuję ten stary, pokarbowany do łez zeszyt. To wciąż moje życie, od którego nie mogę odcinać części, spalając je potem, jakby nigdy nie istniały.

Czasem, zamiast zajmować się paradoksalnym wyrzucaniem bezbarwnych wspomnień z głowy, lepiej je po prostu pokolorować.

Chciałabym z Tobą zwariować. Robić rzeczy tak irracjonalne i niestosowne, że ludzie wytykaliby nas palcami.
Jednocześnie jednak, pragnę się przy Tobie zestarzeć z błogim i spokojnym uśmiechem na twarzy.
Dysonans taki nazwę dziś chyba miłością.

Piszę dźwięki - tak właśnie czuję, jakby słowa nie miały już żadnego znaczenia, jak gdyby ich ulotność niszczyła mnie o wnętrza.
A przecież w głębi duszy cholernie je kocham. Nie wszystkie, nie wypowiedziane przez każdego, ale kocham. Taka miłość mimo wszystko, najpiękniejsza ponoć. Mimo bólu, który mi wyrządziły dla nich spadłabym w przepaść z uśmiechem na ustach. Tak, o Twoich słowach mówię.

Uzależnić się od czyichś słów - piękna głupota.

Pamiętam, kiedy zapytałem Cię co robisz, gdy jesteś zdenerwowana. Ty na początku milczałaś, później lekko się uśmiechnęłaś. Odszukałem w mej głowie wszystkie rodzaje twych uśmiechów i szybko uświadomiłem sobie, że ten-ukazujący lekką ironię musi oznaczać, że masz pełno sprawdzonych sposobów na ten stan ducha.
-Są różne rodzaje zdenerwowania- zaczęłaś. Każdy wywołany jest innym czynnikiem. Gdy denerwują mnie moje własne zachowania, najczęściej zaciskam pięści, krzyczę lub skaczę. Robię wtedy wszystko, by nie musieć wyładowywać swych emocji na innych.
Wtedy domyśliłem się, że to dopiero początek.
-Kiedy zaś czuję, że coś mnie przerasta, gdy nie mogę czegoś zrobić, wtedy kładę się na podłodze i wpatruję w sufit, jak gdyby na tym białym tle była zawarta jakaś odpowiedź lub rada. Jest jeszcze jeden [...]

Zadziwiające, że czasem dopiero po wspólnie spędzonej nocy dwie osoby potrafią wyznać sobie miłość.