Ludzkie uczucia tak ulotne bywają. Człowiek niekiedy tak porywczy w ich okazywaniu później zaś porzuca je z jedną chwilą bezpowrotnie. Ból noszę wielki w sercu po stracie tego co zdawało się być kiedyś tak drogie teraz jest jedynie mglistym wspomnieniem, a ja nosząc zadre w sercu, której nic wstanie nie jest ustąpić wyczekuję chwili jej odejścia jak wiosny, która nastąpić musi po srogiej zimnej. Choć mych cierpień jest dopiero jesień promyk nadzieji jest w mym złamanym sercu, bo choć do bólu tego prowadziło dotychczas mnie serce tak kruche i podatne na cierpienie teraz włada mną rozsądek, który zdaje się dawać górę nad bólem powtarzając w myślach ze wszytko złe przemija jak cztery pory roku i kwestia czasu jest nadejście wiosny.

Oczy jako iż zwierciadłem są duszy ukazać mogą całą prawdę o człowieku.
Ból wewnątrz skrywany ukazać są w stanie one.
Człowiek choć uśmiechnięty nie znaczy to że szczęśliwy, w oczy spójrz jego by prawdę poznać o nim.

Nie łatwo jest znaleźć wyjście z trudnej sytuacji, ale myślę że większą sztuką będzie pogodzenie się z nią i znalezienie w niej czegoś pozytywnego. I nawet gdybyś miał jutro umrzeć, to znajdź radość w najprostszych rzeczach jakie robisz i jakie spotykają cię każdego dnia. Otwórz szeroko oczy i dostrzeż to co piękne w tym co najprostsze.

Miłość jest jak pożyczka w Providencie tak długo jak będziesz ją spłacać, tak długo leczyć będziesz złamane serce.