Twórczość, Myśli1

Me serce, pomięte wrzucone do kosza
Zdeptane, spalone.
Grzało kiedyś me ciało i dusze
Śpiewało melodię przyjazną dla ucha
Teraz nie jest już w stanie kochać, szanować, wybaczać
Umarło, a wraz z nim dawna ja
Pod pieżyną wspomnień, lerzy i czeka cierpliwie
Nie chce popełnić tego samego błędu co kiedyś.
Wie, że drugi raz nie zniosłoby odrzucenia.

W życiu nie daj się zgnieść
Bądź twardy jak skała
Nie pokazuj słabości
Bo zginiesz

Śpię i śnię
Jestem w swojej własnej krainie
Zwie się Wyobraźnią
Są tam przeróżne magiczne stworzenia
Te małe i te duże
Jest też garstka ludzi
Tych dobrych i kochających

Za wielkimi górami
Zielonymi lasami
Stoi zamek utkany myślami.
Daleko, za siódmą rzeką
Za górami planów przelanych
Za strumieniami łez wylanych.

Wyruszam tam o zmroku
Drogą marzeń i snów na jawie
Pełną wspomnień i miłości.
Tam czeka na mnie spokój i cisza
I on. Mój zwierzak kochany.

Spaceruję.
Czuję jak deszcz pieści moją twarz.
Idę i nie oglądam się za siebie.
Nie wiem co stanie się za pięć minut, godzinę, dzień, miesiąc czy rok.
Ja po prostu żyję chwilą.

Idę przed siebie, ale oglądam się wstecz.
Nigdy nie nadejdzie jutro, jeżeli wciąż będę we wczoraj.

Życie rzuca nam kłody pod nogi
Co raz to inne,
A jak uda się nam przez jedną przebrnąć
To ukazuję się nowe i co raz to większe,
Które są o wiele trudniejsze do przebycia.