Wyobraź sobie, że zatracasz się w kimś tak mocno, że przestajesz poznawać samego siebie. Stajesz się ramą z wyrytą wewnątrz pustką, zapewniając sobie upadek głębszy, niż mogłeś wcześniej przypuszczać. Zatapiasz się we własnej samotności, pozostawiając ślady na tej samej drodze milion razy. Tkwisz w czymś co od zawsze wydawało Ci się bezpieczne, bo wydeptane, takie dobrze znane. A wszystko co znamy już na pamięć wydaje nam się najlepsze, nawet jeśli okazuje się za każdym razem spotkaniem w jaskini lwa i zmierzeniem z kolejnym wewnętrznym demonem, który szponami rozkrusza resztki nadziei, a jednocześnie pcha w ten bolesny mechanizm zwany masochizmem. Przestajesz bać się dawać innym i samemu sobie łamać własne kości, bo cierpienie jakie to za sobą niesie, jest czymś z czym jesteś już oswojony.

A ja? Choć daleko mi do tego, by dosięgnąć na nowo słońca, chcę je ścigać, trzymając ciepłą dłoń, która będzie mieć w sobie na tyle wytrwałości, by wyciągnąć mnie z piekła jakie sama sobie zafundowałam.