„Wszyscy mamy w sobie potwory. Różnica polega na tym, czy pozwalają nam je kontrolować, czy też kontrolują nas.” - Haymitch Abernathy

W mroku nocnym, gdy gwiazdy drżą,
Plącze się cień, jak zasłona z mgły.
Serca biją w rytmie nieznanego tańca,
W cichym śpiewie nocy, gdzie sny są jak strzępy.

Ciemność jak płaszcz otacza każdy krok,
Wzrusza skórę, jak dreszcz na plecach.
Tam, gdzie światło gaśnie, a mroczne sny budzą,
Rozkwita opowieść zanurzona w cieniu.

Oczy wpatrzone w niewidzialne horyzonty,
Śledzą taniec cienia, co po ścieżkach włóczy się.
Wiersz mroku pisany jest atramentem nocy,
W każdym zdaniu, tajemnica jak w mrocznej krainie.

Mgła unosząca się nad wodami snu,
Wiersz o mroku jak szept wiatru w liściach.
Cicha symfonia gwiazd gra nocą,
W tajemniczym wierszu, gdzie sen króluje.