Twórczość, Mr.Dreamer

Gryzę się w rękę, biję się z myślami
Od kiedy życzyłaś mi życia
Usłanego różami
Zrodzony na ten świat na nowo
Byt swój ozdabiam akompaniamentami
Prostą prozę codzienności składam
Zostałaś mi w sercu między zwrotkami
Już tylko ja kreślę nuty
Wybierając między rytmami
Krwią skaleczonych palców
Ubrudzilem stos z brudnopisami
Że też nie chciałaś być wtedy przy mnie
Zamiast życzyć mi życia Usłanego różami

Nad ranem mam podobnie jak przed zaśnięciem że oddycham ciężej
Budzę się jakbym przerwał najlepszą rozrywkę jaką dostałem od Boga
Ulubione moje momenty to te gdy coś kończyło się w dobry sposób
Kiedy ja jako widz własnego życia mimo stania obok odetchnąłem z ulgą
Fabrykacja filmowych produkcji dla stęsknionych fanów w mej głowie
Codzienne sklejanie wariacji, montaż urwanych snów i scen z życia
Codzienne premiery i pokazy na czerwonym dywanie by wieczorem
By wieczorem znów bać się snu bo on kończy cały bal i rozgania gości
Ale mój Boże
Jakiż on przyjemny

Początek sznurka przemijanie wraz z czasem
Wir w środku poprzedzony wiatrem
Przeciąg drzwi duszy otwartych z oknem serca
Kołowrotek myśli w resztkach człowieczeństwa wywierca
Zalana wodą zapadlina

Prosty sznurek losu odmiany
Archaicznym słowem destylowany
Woskiem oczodół zalany
Łatwością sumień rozczarowany
Oazą złudnego spokoju zaczarowany
Wabik na umysł splątany
Syczącą zabawką zadźgany
Kamieniem życia zgniatany
Awersją tego samego wciąż pochłaniany

Usiadł młody starzec zanurzył się w melodii odsłuchu głębokim. Wnikliwie na swoje pióro, kartkę pustą spojrzał ten niebieskooki. Cudów swej krainy zdarzeń obliczyć nie może wszak nigdy z rachunkami nie było mu po drodze. Odpływając w krainę snów zaufał socjalnej zapomodze.

Baśni przeklęta marzeń mych kraino daleka przy morzu pragnienie. Gdybyś tylko wiedziała jak ukochałem twe łąki, drzewa i skryte cne niegdyś zapadliny, kwiecie mój złoty, przyczyny nadmiaru adrenaliny.

Rozmowny o wszystkim zapomnę, o świecy przygasaniu, ciemny jestem i dobry w ciemności pisaniu, o wszystkim i o niczym byle znów o Tobie żebym zapomnieć sobie nie dał jak o śmiertelnej mej chorobie.

Dumo moja zraniona morską słoną falą zmyta, rano ma serdeczna znów mi Cię przypalą, ja nie odpuszczę, miną [...]

Ja człowiek chory obłożnie
Obiecuję katować świat
Nie odpocznie

Ja człowiek obłożnie chory
Piękny skażony kwiat
Odpędzam od dziś amory

Ja obłożnie chory człowiek
Buntowniczy porywisty wiatr
Nie będę robił jak osiołek

Ponieważ nie przystoi choremu męczyć się światem jemu samemu i świergocąc o buntach jak ptak robi wszystko wspak jak rak, nie od dziś formy przybiera bajka o leniu co się przebiera, a wiedząc że morał każdemu już znany oddalam się stąd Buntowniczym wiatrem porwany.

Dzwoni znów dla mnie to nie niespodzianka
Opada mi energia idzie jesień chowam letnie ubranka
Zastanawiam się co robilem rok temu
Czy z Tobą gdzieś bylem komu narobilem problemów
Tyle ciągle sie zmienia już nie gadamy więc znowu nadaje poemat
Odtwórca roli nie złazi ze sceny znowu bije dla mnie dzwon już nikt się nie pyta o ceny
Pytałaś czy możesz być moją Esmeraldą powiedzialem tam od tego czasu mów wielki Klaudio
Jestem Twoim Frollem nie pokazuj mi się na darmo
Twoja gra aktorska nie wiesz jakie to wrażenie wywarło
Chodź do mnie nie cierp już uderzymy razem w dzwon by zacząć od nowa cóż nam zostało to ile czasu minęło gdy widzieliśmy sie ostatni raz czulem niemoc byłem innym człowiekiem chociaż mnie dalej jest dwóch odwracam sie od niego i obraniam od much nie chce stracic równowagi by spaść z dzwonnicy na bruk
Obsesje mam na Twoim punkcie moge mówić o tym wprost
Kładę sie pod dzwonem zmeczony od chłost
Ogień z dna piekieł mnie pochłonie ale dostane Cię impost

Jestem znów nie potrafiłem iść dalej
Rym wciąż zle składam mówią Janek dojrzalej
Historie powtarzasz każdy zna je wspaniale
A ja wciąż tylko praca wciąż kłótnie i palę
Wciąż teksty swoje w kanale
Wciąż ja i mój rozum bitwy na paplanie
Ponosić sie proszę w uszach dygotanie
Kolejna historia na jutro śniadanie
Historia umysłów życia planowanie
Rytm cudów poprawin słowa źle odebrane
Na telefonie wisi połączenie nieodebrane
Martwisz sie wzdychasz a jednak w uszach wołanie
Wątpliwość to ja a nie moje postępowanie.

W wir powietrza oczów żar , niezmiennie

Ustawieni w jedną noc
Świateł życia zimną doń
Z domu swój przynoszę koc
Otrzymuje, jeszcze więcej

Mało oryginalne treści znów wypluwam
jak co noc
Bezsenności oddaje się, bezdennie
Moje ciało nie zmęczone duszą
Oparte oczernione myślami
Utęsknione, poskrom mnie

Osądź mnie nocy ciemniejsza jej strona
znów, pyta nie liczona do odpowiedzi od pytań
Udziwniona, nie popędzaj mnie

Zaśniona fazo moich zmysłów
Zmyślona baśnio z mych pomysłów
Znudzona twarzy pokerzystów
Zabij mnie

Do Panteonu
Łatwiej nam było być chłopcem w pasiastej koszuli
Niż w przestrzeni byt swój przedłużać bezsensownie
Jednak nie chcemy ani cierpieć ani działać i tak tkwimy w absurdzie
Zawieszeni w burdzie na hakach własnych marzeń
Niejako chmurnych górnolotnych wizualizacji
Co należy dodać po spacji że ta karuzela
Absurdem wyżej nazwana nijak się ma do prawdy
Łatwiej będzie śmierć ogłosić
Zagładę wszelkiej poezji
Katastrofę ewolucyjną i kastrację myśli
Patrzeć nam należy pozytywne aspekty takiej decyzji
Skończymy wylewać żale i smutki
Pójdziemy innymi ścieżkami
Przestaniem być śmieciami

Długi ten mój wywód chciałbym tutaj poszerzyć
Formą i treścią się zabawić
Żeby łatwiej wam było w moje słowa uwierzyć
By zmącić podstawy waszej logiki
Spróbuję na wszystkie bogi siły moje
Nie posługiwać się językiem liryki
Za długi mój wstęp przepraszam
Gdyby to żartem nie było już wzbili by się wraz z kurzem krytyki
Przyznać się Wielcy muszę że pustki bałem się od zawsze
Jednak gdyby uczepić się muzyki
Ekspertem być nie trzeba
By poznać Echa tajniki
A więc echem na wasze puste uszka będę
Donośnym i długim mam na to swoje triki

Uprzejmie proszę by sprawę mą potraktować na serio
Niedługo się zobaczym
Pozdrawiam
Niki

Zaczynając od wyjścia nie myśleć o wejściu
Nikt nie pomyśli o powtórnym nadejściu
Światło źródło życia i źródło cienia gdy zgasną
Profile czy akta drogi proste i przejezdne
Pomiędzy wierszami czytają przekazy które są wieczne
Era rozumu i światłego myślenia codziennie zmienia
Bo wkracza barokowy punkt widzenia
W całym maratonie znajdują punkt wytchnienia
A jednak ślepi na to co jest do zrozumienia
Poczuć delikatny ciepły wiatr lub napisać slaby wiersz na do widzenia
Pożegnać sie lub ćwiczyć w lustrze wzniosłe przemówienia
Dotknąć niesamowitości w prostym dotyku tkaniny
Przerazić sie na widok potwora lub stroić do dziecka głupie miny

Nie chciałeś być mały
Stworzony do wielkich celów
Jak proch który ziarnem małym
W skupisku pokrywa ziemie
Pokrywa każdego z Nas

Nie chciałeś byc wierszem napisanym
Nie chciałeś byc powiedzianym
Recytowaniem Twoim są kroki
Nierówne i niedopowiedziane

Marny
Nawet tym prochem nie jesteś
Zatracasz wszystko cyklicznie
Lecz znów nie do rytmu

Moze po prostu zniknij

Musimy porozmawiać
Wstyd mi o tym mówić
Chodź znamy sie już tak długo
Mam taką fantazję
Ale nim przerwać mi rozkażesz
To wysłuchaj mnie proszę
Wiem że jesteś dla mnie cierpliwa
Więc powiedzieć mi daj

Chciałbym to zrobić przy zachodzącym niebie
Na polanie w lesie gdzieś daleko w górach
Chce to zrobić przy piosenkach Niny Simone
By zaśpiewała o magii którą mnie pochłonęłaś
By to ta piosenka pochłonęła Nas !

Matko ziemio...
Chciałbym to zrobić na samotnym drzewie
Przy rytmach Niny
By pochłonął mnie czas
I Ty