Twórczość, Mr Jinx

Cóż za niefortunny paradoks - nigdy nie jesteśmy pewni jutra, nawet czy ono nadejdzie, a mimo wszystko żyjemy w rutynie.

Mijam każdą chwilę z osobna,
I zaraz zapominam.
Wszystkie na raz spadają,
A otchłań już czeka.
Łańcuch świadomością co zatrzyma
każdą minioną chwilę.
Żyję więc szukając łańcucha,
By czas zamienić w ciało stałe.
Będę miał go więcej jak przy mnie zostanie,
Jest jasnym żarem, a pęd to ciemność.

Pluszak jako pamiątka dziecka,
Które nadal jest we mnie,
Serce czyste i gorące jak z pieca,
Gdzie radość nie zblednie.

Mały i naiwny wciąż nie wie, którą drogą,
Lecz wciąż idzie z podniesioną głową,
Dzieciak, który czuje każde słowo,
Z wyobraźnią poznaje świat na nowo.

Sens ukryty między odczuciami,
Skulony podczas burzy
Emocji, tylko oczy mruży,
Jak przegonić chmury własnymi siłami?

Poranek z myślą i cisza w pokoju,
Przestrzeń wypełniły emocje,
Niech świat zostawi mnie w spokoju
Na chwilę, potem go dogonię.

Radość z uczuć, że Słońce wstaje,
Śniadanie jest już gotowe,
Koniec rozmyśleń, więc co mi zostaje?
Wiara, że życie jest proste.

Potulna noc, a życie głaszcze jak potrafi,
To aspekt w rękach, który sami wybieramy,
To nie los... To na myślach czarne plamy,
Stajemy w mroku, bo na wszystko narzekamy.

Głucha cisza, przebija bębenki w uszach,
Słowa wygasły, przestały nas poruszać,
Serce walczy, rozum nie przestaje słuchać,
Racjonalność za emocje to nieuczciwy układ.

Czas obojętnie pojmuje wokół przestrzeń,
Migawka z życia, więc chcemy coraz więcej,
Ciało się poddaje, prace kończy każdy mięsień,
Tak do końca liczymy, że odnajdziemy szczęście.

Człowiek oblany szarością,
Dumny z koloru,
Nie zmieni wyboru,
Gdyż gra stała się łatwością.