Twórczość, Mortis

Skoro każdy człowiek jest niepowtarzalny, to nie ma ludzi słabszych i silniejszych, są tylko ludzie inni niż my.

Obrycki Paweł.

Miłości nie ma.
Po prostu coś sobie kiedyś ubzduraliśmy i nazwaliśmy to miłością.
Obrycki Paweł.

Na lekcji.

-Czytaj wiersz, o pięknie i dobrobycie Komunizmu.
-Czytam.
-Nie słyszę, czytaj!
-Każdy wie o wszystkim co w tym wierszu,
Ale tego nie widzi.
-Czego nie widzi?
-Jest taki piękny wiersz, którego nie ma.
O którym każdy słyszał, ale nikt nie czytał.
-Jaki?
-Ten wiersz to Wolność proszę pani.
Wolność narodu.

Obrycki Paweł.

Czego chcesz od nas Panie
za Twe hojne dary?

Czego chcesz
za miłość?
za dobroć?
za rozum?

Chcesz tego czego nam nie dajesz, a mamy?

Śmierć na ulicach.
Zło w głębi każdego.
Bieda w kaplicach.

Dajemy Ci
w nadmiarze.

Obrycki Paweł.

"Chwila."

Bo to chwila nieskończenia
trwa i trwa
minuta za minutą
godzina za godziną
trwa i trwa.

Bo to chwila nieskończenia
i trwa i trwa ciągle
i mija w końcu
i minęła.

O!

I ktoś umarł
faktycznie
chwila minęła.

Obrycki Paweł

I on natchniony był.
Jak wielu.
Nikt niezwykły.
Pisał.
Myślał.
Wiedział.
Widział.

Kiedyś dowiedział się.
Że jest kiepski w tym co robi.
Że jest kiepski w życiu,
i w pisaniu.

Któregoś dnia...
Już nikt go nie znał.
A on znał wszystkich.
Patrzył na nich z góry.
I cieszył się,
że kamienne serce ma.

Miał dość odczuwania.
Miał dość wszystkiego.
Umarł we śnie.
Wśród marzeń złych.

Kochał, wciąż kocha, nawet w grobie.
Miłość żyje nawet w sercu zgniłym.
Niestety... bez wzajemności.
Powoli, powolutku, umierał.
I umarł.

A teraz patrzy na swój grób.
Którego nie ma.
Pochowany w śmietniku.
I zapomniany.

Wciąż śpiewa Do Kołyski.
Tym dla których żył.

Obrycki Paweł.

Dać człowiekowi wybór, to najgorsze zło jakie można wyrządzić człowiekowi.
Obrycki Paweł.