Twórczość, Morris

Mamo, Tato!

Moje serce krwawi
Moje serce plami
Moje serce brudzi
Moje serce mnie boli

Moje serce krwawi
Moje serce plami
Moje serce rani
Moje serce innych boli

Chyba juz nie mam serca

Klasa aspołeczna

I leży obok ten, który leżeć miał na zawsze
I śpi zarazem też, a miał poświęcić chwil chwilę na wymianę słów co chwilę
I znów straciła siłę, bo w głowie innych planów nań miała tyle
To niemożliwe! Myślała przecież. Na kartce zapis o nim był lepszy jakież!
Ona cudna, bez skazy, pachnąca leżała.
Cukiereczek! Choćby niechciała.
Mijały minuty, godziny, tygodnie, a ci oni wciąż czekali wygodnie, by razem przez życie pląsać godnie.

5:50!!!! Czas wstawać! Do życia brać się trzeba!!!

On słucha co mówi,
ale nie widzi co mówi.
Ona widzi co mówi,
ale nie słyszy co mowi.
Kocha ją za niezdarność,
ale nie znosi jej roztargnienia.
Kocha go za każde wyważone słowo,
ale nie znosi go za przemyślane.
Lubi w tych męskich ramionach ten chłopięcy żar
i nie chce by był to wyimaginowany pył.
Znalazł ją gdzieś w dzikim kosmosie,
choć wcale nie wierzył, w to co wcześniej sobie zamierzył.
On słucha co mówi,
ale nie widzi co mówi.
Ona widzi co mówi,
ale nie słyszy co mowi.

W złotej klatce siedzi
wydawało się jej, że to z jego powodu...
i ciągle myśli, wierzy że pomysł się narodzi
by po starym ruszyć w nowe do przodu
lecz wystarczy, że ktoś zajrzy do środka
a ona jak głupia, mała trzpiotka
złotą klatkę sama stworzyła
bo o takiej przecież zawsze marzyła...

Jeszcze Ci nie dziękuję
choć wiem, że ten dzień następuje
I mimo to, że wiem po co to było
mam nadzieję, że jeszcze się nie skończyło
Po którejś stronie serca nienawidzę Cię całym nim,
a z tej drugiej miłość do Ciebie się tli
Więc Wybacz Ty mój drogi dziś
jak przyjdziesz pewnego dnia i powiesz Cześć,
ale odpowiem wtedy krótko i szczerze
za wszystko grzecznie nie, dziękuję!

W pośpiechu...
... szukamy dopełnienia
Z pośpiechu,
zapominamy czego szukamy
a może by tak, się zatrzymać...
... choć na chwilę
wrócić do domu,
by przypomnieć sobie jak smakuje...