Czasami nie doceniamy tego co mamy.
Przez życie całe, wyzłacanej komnaty szukamy.
Srebrnych uśmiechów, diamentowych korali.
A gdybyśmy tego wszystkiego nie znali ?
Czego byśmy oczekiwali ?
Czasami nie doceniamy tego co mamy. Oczu.
Dzięki którym nowe zakątki literatury odkrywamy,
Otwierający się kokon motyla podziwiamy.
Dzięki nim, inne wizje świata mamy,
Chociaż w tym samym miejscu mieszkamy.
Czasami nie doceniamy tego co mamy. Uszu.
Dzięki którym ptaków śpiew słuchamy,
Rytm bicia serca, czułych słów ukochanych.
Dociera do nas głos mądrości.
Dostarcza czułości, zapobiega wszelakiej nudności.
Czasami nie doceniamy tego co mamy. Dłoni.
Co czuje osoba która nic, nigdy nie dotykała ?
To dzięki nim delektujemy ciepło drugiego ciała.
Przeczesujemy miękką czuprynę chłopaka.
Odkrywamy czy powierzchnia jest ostra, płaska, gładka.
Czasami nie doceniamy tego co mamy. Nos.
Dzięki niemu, wonie letnich kwiatów czujemy,
Gdy wiosna nadchodzi. Delektujemy
zapachy natury, ludzi.
Czując danie mamy, wiemy, że nie na marne się trudzi.
Czasami nie doceniamy tego co mamy. Ust.
Czujemy dzięki nim smak słodki, słony lub gorzki.
Są jak dwa płatki różane na twarzy, pozwalające
wypuścić emocje i uczucia.
Są jak maleńkie drzwi otwierające,
serca i objawiające co ukrywa dusza.
Czasami nie doceniamy tego co mamy. Wyobraźni.
Dzięki niej widzimy bez oczu, bez uszu słyszymy,
Nie potrzebujemy ust by posmakować, bez dłoni czujemy.
Bez niej żyjemy w ciemności,
Życie pozbawione jest swej pyszności.
Doceńmy co w życiu mamy.
Nie bogactwa powierzchowne.
Tylko nas.
