Twórczość, mjlena

A może właśnie pierwsza miłość ma to do siebie, że jest po prostu początkiem, a nigdy końcem. Tak, jakby wiedziała wcześniej od nas, że stanowi jedynie przystanek i pojawia się po to tylko, aby przetrzeć szlak temu, co nadejdzie po niej. Bo nawet jeżeli wydaje nam się, że ten pierwszy raz kochamy tak, jakby cały świat miał się zatrząść w posadach, to uczucie, które przychodzi później – dojrzalsze, głębsze i pozbawione tej dziecięcej naiwności – sprawia, że ten świat mógłby całkowicie zniknąć, a dla nas i tak nie miałoby to znaczenia.

szepczesz
jak gdyby świat mógł nie usłyszeć słów
opuszczających Twe nabrzmiałe wargi

i może nie usłyszy
bo chwytam w usta każdą literę
oddech
westchnienie
spełnienie
i ciszę

spijam z Ciebie
nasz gorzki sekret
osładzając go
smakiem Twojej skóry

niecierpliwymi dłońmi
badam jej miękkość
i twardość
tworząc mapę zakazanych szlaków

jeszcze raz tracę oddech
jeszcze raz mój krzyk zamiera
w Twoich ustach

jeszcze raz
zanim żar zostawi po sobie popiół
jak Twój papieros w jego popielniczce

Mówisz to nie mogło trwać dłużej.
I tak się zasiedziałeś.
A nie tutaj Twoje miejsce.

To nie był romans na trzysta stron powieści.
Nawet nie na jedną. Nawet nie romans.
Nie pisze się książek o nieważnych słowach.
O myślach, które w głowie.
Między nami nie głośno.

I tylko w wierszu, w którym kłamać nie mogę,
napiszę: zdarzyliśmy się sobie.
O jeden raz za dużo.
O dwa razy za mało.

Widzisz, czasem mniej oznacza więcej.
A i tak przegrywa.

i gdy patrzę w Twoje oczy
„tak” jest jednym słowem które znam
nic Cię we mnie nie zaskoczy
prócz ciemności w którą gnam

bez tchu bez końca bez nadziei
uparcie idę krok w krok przy Tobie
czy coś się kiedyś zmieni?
ile razy jeszcze obiecam sobie
że to ostatni raz
gdy telefon od Ciebie odbieram
że za dzień za dwa nie będzie nas
że za tydzień się pozbieram

każdy pójdzie inną drogą
ja w prawą Ty w lewą stronę
te dwie drogi się złączyć nie mogą
bo gdy Cię spotkam – znów zapłonę

pozorny chłód zdąży stopnieć
i ciężko będzie Cię oszukać
że zdążyłam o wszystkim zapomnieć
że przestałam Ciebie w tłumie szukać

odejdź – cicho powiedziałam
jakbym miała krzyknąć: zostań!
i odszedłeś, tak jak chciałam…
to ostatnie z naszych rozstań

Myślałeś kiedyś o tym? Zastanawiałeś się, dlaczego jest tak wiele niewyjaśnionych spraw między ludźmi? Przecież gdyby chcieli, dążyliby do tego, by je wyjaśnić. Być może to strach. A ja myślę, że chcą zostawić otwarte drzwi, ot tak, na wszelki wypadek. Choćby nigdy mieli już przed nimi nie stanąć.
Ale kiedyś, za parę, paręnaście lat, przypomną sobie. Tę drogę, którą mogliby iść, ale w ostatniej chwili z niej zrezygnowali. Bez słowa. Bez żadnego wytłumaczenia.
Lepiej myśleć, że mogliśmy. I co by było gdyby. Lepiej, niżeli mieć świadomość tego, że tamte drzwi są już zamknięte. Albo jeszcze gorzej, że nigdy nie były dla nas otwarte.
Wiesz o czym mówię, prawda?

I co dalej? Gdybym teraz miał napisać plan na swoje przyszłe życie to nieważne
ile bym tak siedział nad plikiem papierów z długopisem w ręku
i myślał, i tak zostawiłbym puste kartki. Moje dawne marzenia
przestały już znaczyć dla mnie cokolwiek, a te dzisiejsze są tak absurdalne i niepewne,
że jutro rano wyparują z mojej głowy jak dzisiejsza wódka.
Nie mów, że to się zmieni. Nie potrzeba mi czasu. Nie zliczę już, ile krzyżyków postawiłem
po każdym zmarnowanym roku.
Ten ogień, który był we mnie, już się wypalił. Nawet się nie tli. A ty nie masz tylu zapałek,
by rozniecić go na nowo. Nie żałuj mnie. Po prostu odejdź. Mówię ci to dlatego,
abyś wiedziała, że nie jestem tym, kogo szukasz. To nigdy nie byłem ja, mała.

Takie pożegnania bez słów są trudne. Trudniejsze nawet od odejścia w gniewie, po kłótni, ostrej wymianie zdań, po słowach, które ranią. Ale gdy nie mówisz „żegnaj“, gdy naprawdę nie mówisz tego słowa i odchodzisz, nie wiem czy to odejście tylko na chwilę, by coś przemyśleć, by odpocząć, by spokojnie wrócić, czy na zawsze. Choć dzisiaj nie wiadomo nawet ile trwa „na zawsze". I nie wiem, czy mam czekać czy próbować zapomnieć. Czy zamknąć drzwi, czy stać w przeciągu i słuchać kroków na schodowej klatce. I poznać, które Twoje.
A gdy w końcu wrócisz, gdy wrócisz do mnie, będę udawać złą, że spóźniłeś się o godzinę, bo obiad zdążył wystygnąć i muszę odgrzewać go drugi raz. Ale to tylko godzina. A przecież mogłeś spóźnić się o życie.

napisane czarno na białym
piękne słowa o Miłości
adresowany wiersz
do dawno zapomnianego odbiorcy

pomnik nieśmiertelny - mówili
wieczne świadectwo
przemijającego uczucia

i czytam te wiersze
linijka po linijce
nie rozumiem ani słowa

a przecież tak niedawno
sama je pisałam

proszę przyjdź dotknij mnie przeczesz ręką moje włosy przyłóż swój policzek do mojego policzka i trwaj tak i odejdź dopiero jak policzysz do stu i okłam mnie że zawsze tylko dziewięćdziesiąt dziewięć i nie ma nic dalej

koniec bez słowa
żegnaj
odchodzę
nie zobaczysz mnie nigdy więcej

może to tylko przerwa
w byciu dla siebie całym światem

na chwilę
na dłużej
na zawsze